woensdag 4 jan

Toen ik vanmorgen wakker werd ontdekte ik dat er op de vloer van mijn kamer vieze plekken zaten. Toen had ik het wel gehad en besloot lekker naar het hotel van vorig jaar te gaan. Maar eerst ben ik naar de bank gegaan om voor de zekerheid wat geld op te nemen. Tot mijn stomme verbazing zag ik daar een splinternieuwe ATM staan. Dat was geweldig eant nu hoefde ik niet door te rijden naar Pakse. Dichterbij gekomen bleek echter dat je er alleen geld uit kon halen van een Laotiaanse bankrekening. Binnen kon het allen maar met een Visa dus toch maar naar Pakse. Daarna ben ik het tourist office op gaan zoeken dat gesloten was. Bij navraag bleek dat de persoon die daar hoort te zitten even naar de bank was. Even naar de bank duurt hier een half uur tot een uur maar ik ben toch maar blijven wachten. Hij kwam er al heel gauw aan.
Hij wist niets van een een eilandje waar zijde geweven en verwerkt wordt. Ik had het ook al aan de man van het het hotel van vorig jaar gevraagd waar ik inmiddels ingechecked had en die had de naam van eilandje genoemd. Volgens de man van het toeristenbureau was dat eilandje niet meer dan een grote klomp aarde in het water en zl helemaal niet bewoond. Het zijdeweven wardt hem dus niet denk ik.
Toen ben ik de beroemde Wat Phu gaan bezoeken. Het leek me al niet veel en dat was het ook niet. Het was een aardig eindje lopen vanaf de parkeerplaats waar ik de scooter moest neerzetten en het was ontzettend heet. Gelukkig kon ik bij een stalletje een paraplu huren voor 5000 kip (0,50 cent). Er lagen wat losse stenen en een paar muren stonden er nog. Ik had wel iets gelezen over verschillende niveau’s maar ik kon nergens iets ontdekken. Ook nergens een bordje dus ik ben na het maken van een paar foto’s maar weer teruggegaan en heb de spa opgezocht.
Ik werd erg vriendelijk ontvangen door de eigenares. Ik wist al dat zij Frans en Engels sprak en zij bleek Francaise te zijn. Ik kon meteen een massage krijgen. Ook vertelde ik globaal waar ik nog meer voor kwam. Toen bleek dat Adrie mij al aangekondigd had. Eerst kreeg ik de massage en dan zouden we later verder praten.
Ze vroeg of ik bezwaar had tegen een man. Nou dat had ik niet (zei ik, eigenlijk vind ik dat niet zo erg geweldig maar ik wilde niet meuterig overkomen). Ik koos voor een oliemassage. Eerst douchen onder ee douche zoals ik hem al ruim 5 weken niet gehad heb en toen lekker naar buiten in ee soort Afrikaanse hut. Het was wel heerlijk ontspannend en mijn huid kon wel wat olie gebruiken na al die droogte.
Na de massage nog een poosje met de vrouw gebabbeld. Zij gaat kijken of ze iemand in het zuiden kan vinden die Engelse les kan geven. Het opstarten van een spa is nog héél verre toekomstmuziek denk ik. Een local die dit op wil starten zal eerst Engels moeten spreken, dan het ondernemerschap leren en dan nog “even” de hygiëne die enorm belangrijk is. Als je zoiets op wil starten moet je er zeker 5 jaar bovenop zitten. Dat wordt hem voorlopig niet denk ik maar er is wel weer een contact gelegd ende vrouw is altijd bereid tot het geven van advies en het uitwisselen van ideeën. Haar spa komt ook ten goede van de inwoners.
Hierna ben ik lekker gaan eten en een beetje luieren in hotel Anouxa. Heel wat beter hier. Brandschoon en een ruime kamer met nette geverfde muren, nachtlampje, airco en een nachtkastje. Wel drie keer zo duur als Vong Paseud maar dat had ik er graag voor over.
’s Avonds nog wat gebabbeld met een Belgisch echtpaar waarvan de man zo verbolgen was dat een blikje drinken hier een dubbeltje duurder was dan overal elders dat hij een kwartier ging lopen om bij een straattentje een blikje te gaan halen.
De volgende morgen heb ik rustig aan gedaan en ben op mijn gemak richting Pakse gereden. Van de Belg hoorde ik dat je vanuit Champassak zonder over te varen rechtstreeks naar Pakse kan rijden. Erg prettig dat ik niet weer door het zand moest met de scooter. In Pakse aangekomen had ik het kantoortje van Mai al snel gevonden maar mai was er niet. Wel haar hoogzwangere collega die we vorig jaar ook gezien hebben. Ik heb lekker luxe een vliegticket gekocht van Pakse naar Bangkok. Lekker niet eerst weer drie uur in de bus naar Ubon en dan daar 6 uur op het vliegtuig wachten. Met die grote koffer (die nu niet zwaar meer is nu alle hulpgoederen er uit zijn) loopt het niet handig in de stad en van 12.00 tot 18.00 op het vliegveld hangen waar alles
Om 17.00 pas open gaat zie ik echt niet zitten. Ik maakte ook nog even van de gelegenheid gebruik om te vertellen dat de stichting in de toekomst iets met ecotourisme wil gaan doen en ook zij was een voorstander van samenwerking. Zij is de eigenaar van het bureautje dus weer een kontaktje gelegd.
Toen ben ik lekker bij het Bolavencafé gaan eten. En wat ze daar hadden……..PATAT!!!!!!!!!!!
De keus was heel erg snel gemaakt. Met 2X mayo, want dat hadden ze ook nog. Krijg ik me daar gewoon de lekkeste frietjes die je je maar kunt denken! En dat in Laos. Voor de gezondigheid heb ik nog een glas verse jus d’orange genomen en een lekker bakkie echte Bolaven koffie van de beste kwalitieit. Nou, lekker was het. Met gewone melk erbij. Ik doe altijd maar weinig in mijn koffie en het was een kannetje dus de rest heb ik lekker zo opgedronken. Van pure vreugde heb ik ook nog een tweede genomen. Het Bolaven café is onderdeel van een organisatie die koffieboeren op het Bolavenplateau steunt en hen leert hoe ze zelf aan een inkomen kunnen komen en niet meer uitgebuit hoeven te worden door de grote koffiehandelaren. Ik heb met veel plezier de hoge prijs voor mijn consumpties betaald en ook nog even met de eigenares gesproken.
Toen ben ik nog even naar de supermarkt aan de overkant gelopen waar ik wat dingetjes gekocht heb en toen ben ik weer op weg naar huis gegaan. Dat moest ook wel want het was inmiddels bij half vier en ik wilde vóór zes uur thuis zijn want dan is het stikdonker en wegverlichting kennen ze hier niet en ook veel boerenkarren etc. hebben geen verlichting. Het trok me helemaal niet aan een groot stuk in het aardedonker te moeten rijden. Weg nr. 13 die ik helemaal moet volgen is trouwens heel erg goed dus voor grote kuilen hoefde ik niet bang te zijn. Het Bolavencafé ligt aan weg 13 die dwars door de stad loopt. Ik dacht dus een makkie te hebben want volgens de kaart hoefde ik helemaal niet af te slaan. MIS! Na een kwartiertje kwam de weg mij heel erg onbekend voor maar ik begreep niet hoe ik fout kon zitten dus ben nog een eind doorgereden. Een paar keer gevraagd maar daar werd ik niet wijzer van. Ik zag steeds maar paaltjes met Paksong erop i.p.v. Veunkham wat op de weg naar het zuiden zou moeten staan. Na nog een klein kwartiertje kwam ik bij het “Paksong Garden Resort”dan dat had ik zeker nog nooit gezien dus ik zat echt fout. Balen. Bij het resort gevraagd maar daar spraken ze geen woord Engels dus mijn Lonely Planet uit mijn tas gevist. Dit was een ander kaartje dan waar ik eerst op gekeken had en ja hoor, ik moest helemaal terug naar Pakse. Nu zou ik het laatste stukje waarschijnlijk in het donker moeten rijden.
Op een gegeven moment kwam ik bij ee vreemd soort kruispunt en daar vroeg ik aan een meisje op een scooter naar road 13 en zij gebaarde dat ik haar moest volgen want zij moest daar ook heen. Ik reed haar achterna en omdat ik daardoor even minder goed op de weg lette reed ik door een diep gat in de weg. Ik viel niet maar ik had wel een lekke band en het meisje reed gewoon door. Daar stond ik dan. Ik zag een man achter een hek dat half open stond en ik wees op mijn zchterband. Hij wees in de verte en toen naar rechts. Moedeloos liep ik naast mijn scooter.
Hoe ver zou ik wel niet moeten lopen? Ik ben toch maar weer opgestapt en hééél langzaam verder gereden en ja hoor, daar was een soort auto/scooter/fietsenmaker. Binnen tien minuten had ik een nieuwe binnenband. Ik heb de knul een lekkere fooi gegeven. Maar nu?? Terug Pakse in en weer een hotelletje pakken? Ik had er helemaal geen zin in. Intussen was het half vijf en het is als je erg doorrijdt ruim twee uur. Dus een flink stuk in het donder. Ik besloot het erop te wagen. Gelukkig stond er op het kruispunt bij de fietsenmaker bij hoge uitzondering een richtingbord waar 13 opstond. En zo kon ik dan eindelijk op huis aan. In het begin ging het best maar toen het donker begon te worden vond ik het een stuk minder fijn. Ook werd het fris.
Mijn vest zat in de tas die ik met kunst- en vliegwerk en een hoop touw aan de scooter vastgebonden had.
Ik ben zeker een kwartier bezig geweest de knopen los te krijgen. Met mijn vest aan was het nog niet warm maar ja.
Ik ben ook niet gestopt om te eten, wel om te tanken.
Het was bijna geen doen. Tegenliggers met groot licht die je zo verblinden dat je een paar seconden niets ziet. Opeens een hond doodbedaard in je koplamp, dan weer een grote tractor zonder een spoortje van licht die opeens voor je opdoemt. Ik vond het helemaal niet leuk meer.
Toen ik aan de kant even stopte, ik weet niet eens meer waarvoor kon ik de scooter niet meer houden en viel ik om net bij een heel schuine wegkant met van die gemene zwarte rotzooi. Ik viel best hard maar kwam gelukkig alweer niet onder de scooter terecht. Ik stond overigens al vrijwel stil. Krijg ik dat rotding niet meer overeind. Weer werd ik gered door voorbijgangers.
Twee mannan op een scooter stapten af en trokken mijn scooter overeind. Ze vroegen waar ik heenging en zij bleken ook naar Thamouang te moeten. Ik moest voor hen gaan rijden. Ik dus op mijn gemakkie weer op dat ding maar voor ik het wist was ik hen al kwijt. Ze kunnen meestal niet harder dan 40 km en mat iemand achterop meestal maar 30 want als je de vehikels ziet waar de meesten op rijden……Een klein stukje verder zag ik tot mijn verrassing dat ik al bij de afslag Don Khong was en dat betekent dat ik nog maar 16 km hoefde. Ik had mezelf gedwongen niet op elk km. paaltje te kijken want dat is zo frustrerend als je elke keer maar een paar km. opgeschoten bent. Nu was het dus een verrassing. Zo kwam ik helemaal kapot maar wel heelhuids aan bij huize Bounchan. Ik had onderweg wel gebeld dat ik erg laat zou zijn vanwege “problems with motorbike”.
Ze waren duidelijk blij dat ik thuis was. Hij verontschuldigde zich dat ze geen eten meer hadden. Ik heb dus maar een paar bananen gegeten en een paar Liga-continues en een kop Nescafé.
Daarna ben ik gauw onder de douche gegaan. Ik leek zware Piet wel. Mijn gezicht was helemaal zwart van het stof. Op mijn benen zaten veel schrammen een flinke blauwe plek van het vallen maar een kniesoor die daar op let. Ondanks mijn vermoeidheid kon ik niet slapen. Ik zag de hele tijd lichten op me af komen. Pas nadat Wim gebeld hed om twaalf uur ben ik in slaap gevallen.