dinsdag 3 jan.

Dinsdag 3 jan.

Vanmorgen was er alweer een hoop lawaai op het erf. Ze waren…… de keuken van het oude huis aan het afbreken. De keuken is een half-open aanbouwsel aan met een rieten dak. Je kunt er vanuit het huis in maar ok van buitenaf met een trapje, eigenlijk meer een laddertje.
Nu is dat afbreken zo bijzonder niet maar wel het feit dat ze hem weer op gaan bouwen vlak voor de keukendeur van het nieuwe huis. De nieuwe keuken is ruim met een gasstel (niet aangesloten) een aanrecht met wasbak, stromend water en keukenkastjes maar moeders gaat blijkbaar gewoon weer op de oude manier koken op haar vuurpotje.
Ik ben even naar de markt in Nagasang gereden om iets te kopen voor baby Chansamai en kwam een jurkje tegen met een broekje. Best leuk. Dat ben ik gaan brengen. Moeder en kind lagen nog steeds in de rook onder het huis en de pan met vloeistof stond ook nog op het vuur. Je stikt er bijna van de rook en de hitte. Er komt nog steeds vrij veel visite.
Door Senhatiet ben ik inmiddels tot oma gebombardeerd. Zodra hij mij niet kan vinden vraagt hij waar oma vreemdeling is. Dit heb ik van A3 gehoord.
Tegen de middag kreeg ik opeens zin om naar Champassak te gaan waar ik een opdracht te vdervullen heb.
Ik heb de fam. voor een voldongen feit geplaatst en gezegd dat ik een paar dagen wegging en vrijdag of zaterdag weer terug zou zijn. Pa was niet zo erg amused vanwege de Engelse les maar hij heeft mijn plannen al zo vaak in het water laten vallen dat ik nu doorzet anders kom ik er misschien niet meer toe.
Ik heb in de Lonely Planet gelezen dat er in de buurt van Pakse een eilandje is waar hele mooie dingen gemaakt worden van zijde. Het wordt daar ook geweven en je kunt er weefles krijgen. Dat kan ik dan meteen doen. Lijkt me erg leuk.Ma kreeg weer eens een rolberoerte toen ik zei dat ik wegging want ze hed het eten klaar dus heb ik eerst nog gegeten.
Welgemoed heb ik mijn stalen motorrosje bestegen en ben heerlijk richting Pakse gereden.
Ik wist dat ik een stukje vóór Pakse bij het dorp Ban Mouang af moest slaan. Maar ik kwam dat dorp al na drie kartier tegen. Dat kan nooit want Het moest meer dan 100 km zijn. Ik heb het toch maar gedaan maar het was zo’n smal zandweggetje, dat kon het onmogelijk zijn. Dus maar weer verder over weg 13. Toen ik voor mijn gevoel echt zo zoetjes aan af moest slaan ben ik maar eens gaan vragen en toen was ik net voorbij de zijweg. Goed ingeschat dus.
Weer met zo’n klein pontje overgevaren en erafgeholpen op het zandstrand van Champassak. Aanlegsteiger? Tuuuulijk niet. Plankie, meer niet. Maar ze helpen je altijd.
Welgemoed stapte ik weer op maar binnen een paar seconden lag ik met scooter en al in het zand.
Het was voor mij te mul om doorheen te rijden. Meteen kwamen er twee mannen aan die de scooter overeind hesen en hem naar boven reden. Ik had me helemaal niet bezeerd.
In de Lonely Planet had ik een guesthouse opgezocht en dat had ik al gauw gevonden. Ik wilde een beetje low-budget. De lakens waren schoon en daar was alles wel mee gezegd maar vooruit, vieze varkens worden niet vet. Ook het eten was erg goedkoop en goed te doen. En ze hadden ook koffie, dat is al heel wat. Helaas was het te laat om nog naar de spa te gaan die ik moest bezoeken. Ik moet mijn voelhorens uitsteken om te kijken of er misschien mogelijkheden zijn voor iets dergelijks in het diepe zuiden.
Het was een dooie boel daar en ik heb me rotverveeld dus ben maar vroeg gaan slapen.