Zondag 25 dec

Vanmorgen eerst weer Engelse les. Om negen uur kwamen de eersten al aan maar die zijn lekker gaan spelen.
Toen ik om tegen tienen mijn spulletjes wilde gaan pakken kreeg ik de deur niet open. Wat bleek, de deur was door de wind dichtgeklapt. Onder aan de deur zit zo’n pen die in een gaatje in de grond valt. Dat was dus gebeurd door het dichtklappen van de deur. Het is erg lastig om dan binnen te komen want voor de ramen zit een hekwerk. Ik nam aan dat je dat er van buiten af niet uit kon halen, maar na een half uur was toch iemand op het idee gekomen het hekwerk van een raam er uit te halen. Dat gaat heel gemakkelijk van buitenaf!
De kleintjes heb ik les gegeven onder het oude huis want daar is een schoolbord. Ik heb het nu door dat het heel goed werkt de kinderen Engelse woorden gezamenlijk een aantal keren hardop te laten zeggen. Ik kon merken dat ze dat op school vaak doen. Veel schrijven heeft weinig nut want ze hebben veel moeite met onze letters. Ik laat ze dat niet te veel doen.
Met de tweede groep was het weer erg leuk. Elke keer een paar werkwoorden vervoegen. Eerst een stel regelmatige en vandaag het eerste onregelmatige ( to have). Bij hen valt het kwartje wel. Vandaag was de tolk er wel. Op een gegeven moment ging hij woorden voorzeggen. Dat heb ik heel snel afgekapt anders leren ze een vreselijk foute uitspraak.
Na de lunch ben ik een noodzakelijke uitdaging aangegaan. Mijn visum moet de 29ste v erlengd zijn.
Ik wil dit tijdig gedaan hebben want problemen met de overheid moet je hier als buitenlander echt niet hebben. Dus ben ik op Bounchan’s scooter richting Cambodja gereden. Hier echt geen kilometers van te voren borden dat je de grens nadert. Helemaal niet één. Ik ben maar zuidwaards gereden met het woord grens in mijn notitieboekje en dan maar zien waar het schip strandt. Na een minuut of 25 zag ik opeens een slagboom die open stond met een bord “stop” er naast. Daar ben ik braaf afgestapt en naar een klein kantoortje gelopen. Niemand te zien. Een klein stukje verderop waren mensen jeu de boule aan het spelen (overblijfsel uit de Franse tijd.) Dat bleken de douanebeambten te zijn. Er liep er één mee naar het kantoortje en na het betalen van 20.000 kip en het invullen van een exitformulier kon ik naar de Cambodjaanse kant. Ik meldde me bij een klein hokje maar voor het visum werd ik naar een groter kantoortje verwezen dat er zchter lag. Weer zo’n formulier invullen, (entree-form), visum betalen € 35.-. Toen weer naar het eerste hokje om 10.000 entreegeld te betalen. Aan de overkant van de weg was een soort winkelte waar ik wat chips gekocht heb. O.a. Pringles!!! Wel loeiduur maar alla, ik geef hier toch niks uit. Wilden ze me voor een zakje zoutjes, twee pakjes koekjes en een doos Pringles 80.000 kip laten betalen. Ik heb gezegd dat ik dat veel te veel vond en niet meer gaf dan 50.000. Ja, maar de Pringles waren al 280.000. Dat had ik ook wel gezien.( Het was trouwens wel een extra grote bus. Ik had in andere winkels ook wel gezien dat ze erg duur zijn). Ik ben weggelopen en toen riepen ze me terug en kreeg ik het toch voor 50.000. =€ 5.25 dus voor hier nog duur.
Toen weer naar de Laotiaanse grens, Weer entreeformululier én exit formulier invullen in de brandende zon. Het water stroomde van mijn rug af. Eeuwigheid wachten en 350.000 kip + 20.000 entreegeld betalen en… ja hoor ik had mijn visum Die vijf stappen in Cambodja hadden me maar even 380.000 kip gekost. Dat is € 40.-! Plus natuurlijk het Laotiaans deel nog dat is bij elkaar 80 euries om je visum te verlengen. Nooit aan dat Cambodjaanse deel gedacht. Nou ja, mijn missie was geslaagd.
Ik ben nog even naar de jeu de boulers gelopen om een foto van hen te maken, nou geen kans! Zeker bang dat de baas er achter zou komen!
Er wordt wel een nieuwe grenspost gemaakt. Die wordt erg mooi.
Op de terugweg ben ik maar keihard Stille nacht en O,Holy night gaan zingen want het is tenslotte eerste kerstdag en Kerst bestaat hier niet. Vanwege het lawaai van de scooter kon ik dat veilig doen. Trouwens. Je komt hier geen kip tegen. Ha ha.
Onderweg hoorde ik opeens muziek. Ik keek om me heen waar dat nou vandaan kwam en toen voelde ik mijn telefoon in mijn B.H. trillen. Ja, lach maar. Het is een veilige plek en als ik hem niet hoor voel ik hem en anders had ik Wim’s telefoontje gemist.
Razendsnel gestopt en langs de kant van de weg een poosje gekletst.
Bounchan was blij dat ik weer terug was geloof ik. Lochisch want zonder zijn scooter kan hij nergens heen.
Ik vroeg hem hoe laat we morgen weggingen en hij zei:”Seven”. Vreemd want de bus gaat om half zeven. Ik wachtrustig af.