dinsdag 20 dec

Vanmorgen in alle vroegte weer aan de weg om op de songtheau te wachten die natuurlijk pas om 06.50
Aan kwam kakken. Pech dit keer want er waren niet veel mensen dus niet voorin.
Onderweg nog even een paar stokjes met kippenvlees gescoord van vrouwen die daar mee langs de weg staan.
Ze hebben ook wat drinken en sticky rice. Er staan dan zeker een stuk of tien vrouwen met monddoekjes voor tegen het stof en de uitlaatgassen die hun stokjes naar binnen steken. Wat een leven. De kip is lekker, wel koud.
Al een stukje voor het busstation stopte bus en wilde B overstappen in een tuk die ons meteen naar het centrum zou brengen. Beetje raar want bij het busstation staan tientallen tuks. Dan ben je dichter bij de stad en is het dus goedkoper. De bus is toch al betaald. Bij het districtskantoor stapte B. uit en beduidde mij dat ik alleen verder kon gaan. We hadden afgesproken dat hij de bus van 14.00 terug zou nemen en ik zou wel zien of ik dan op het busstation zou zijn. Hij zei dat hij de bus van 11.00 uur weer terug zou nemen.
Ik zei “Computershop” maar ik kreeg hem niet mee. Hoezo keienkop? Ik baalde wel een beetje want daarom was ik met hem meegegaan. Met mijn geld kon ik nog wel even vooruit en computeren kan op Don Khong, dat is maar 30 km en kan ik op de scooter doen.
Nou ja, ik verder met de tuk naar Sala Champa hotel waar we vorig jaar een aantal nachten geslapen hebben.
Schuin aan de overkant zit een restaurantje waar we vaak aten en de eigenares die Frans spreekt heeft vorig jaar mijn srong genaaid. Daar hadden we een foto van gemaakt en die ben ik gaan brengen. Dat vond ze geweldig. Ik heb meteen wat gegeten en toen ben ik naar het reisbureautje gegaan waar we vorig jaar het één en ander geboekt hebben o.a. de terugvlucht.
Mai herkende me meteen en wees meteen op mijn haar dat vorig jaar natuurlijk heel anders was.
Zij heeft de mogelijkheden voor me uitgezocht. Ik heb veel zin om te gaan vliegen. Dat kost n.l. maar € 80.-
Dat scheelt niet eens zoveel met de slaaptrein. Dan moet ik wel naar Ubon Ratchatani net over de grens met Thailand maat dat moet ik met de slaaptrein ook. Ik kan ook vanaf Pakse vliegen maar dat is € 120.- maar dan hoef ik niet eerst drie uur naar Ubon te reizen en dan daar 6 uur doorbrengen.
Helaas kan ik niet voorkomen dat ik een nacht in Bangkok zal moeten slapen want mijn vliegtuig gaat ’s mogens om 8.30. Nu overweeg ik om een dag of drie in Bangkok door te brengen maar ik zie wel. Toen ben ik naar een internetcafé gegaan maar dat werd geen succes. Ik kwam niet op Google en de luie meid die daar zat vertikte het om me fatsoenlijk te helpen. Wim belde ook nog even. Van Mai wist ik dat er twee internetcafés zijn en de tweede was een stuk beter. Zelfs een goed toetsenbord. Hier heb ik heel mijn verslag geplaatst. Helaas lukte het versturen van foto’s niet. Op zich ging het wel goed maar het internet was zo traag dat na een paar minuten er pas 20% van de eerste foto verstuurd was en ik wilde ook nog even naar de markt.
Daar heb ik een soort rok gekocht zoals de vrouwen hier thuis dragen. De kleuren en patronen op de stof vind ik prachtig en het is katoen.
Mijn twee Italiaanse linnen jurkjes zijn volkomen vervaald en daarbuiten heb ik nog maar één rok en een paar shirtjes eigenlijk veel te weinig.
Toen maar gauw op weg naar het busstation met een tuk. Hier in Pakse hebben ze veel tuks die bestaan uit een soort brommer met zijspan en een dakje. Er kunnen maar twee personen in. Die brommers vallen van ellende bijna uit elkaar.
Vooral deze kwam bijna niet vooruit en soms gaat de weg ook nog een beetje omhoog en zag het er nog van komen dat ik moest gaan duwen.
Toen was ik te laat voor de bus van drie uur. Dan maar die van vier uur. Die ging niet, het werd dus vijf uur.
De bus stond er al wel en op aanwijzing van de busbegeleidster zette ik alvast de tas met de spulletjes die ik gekocht had in de bus. Toen ik vroeg waar een toilet was wees naar een deur een eindje vererop en gabaarde dat ik mijn tas wel bij haar kon laten. Wat dacht je zelf? Vlak bij het toilet was een kraam met watermeloenen en daar heb ik er één van gekocht om vanavond gezellig op te eten met zijn allen. In huize Bounchan is altijd wel aanloop. Uit verveling ben ik nog even over de markt gelopen die bij het busstation is.
Wat een enorme puinbak. Overal afval en viezigheid. Teruggekomen op het busstation ben ik in de schaduw op een bank gaan liggen met mijn tas onder mijn hoofd. Ze kennen me hier toch niet. Ik kon ook de bus goed zien. Op een gegeven moment startte de motor hoewel het nog lang geen tijd was. Ik liep er meteen naar toe en de begeleidster knikte me geruststellend toe toen de bus wegreed. Ik ben maar weer op mijn bank gaan hangen.
Na een tijdje kwam er aan andere bus aan waar de passagiers uitstapten en die reed weer weg.
Ik wilde nu toch wel graag dat mijn bus weer terugkwam want ik wilde zo zoetjes aan wel eens weg.
Bovendien stond mijn tas met meloen, nieuwe lap en vestje in de bus. Het is wel spul dat niets waard is maar dat vestje heb ik ’s morgens om 6.30 in de bus echt nodig en die tas is maar een Nivea-reclameding maar ik gebruik hem wel.
Ik ben in mijn beste Lao maar eens rond gaan vragen “bus Nagasang?” De inmiddels bekende vage gebaren.
Uiteindelijk wees de vrouw waar ik de meloen gekocht had een eind verderop en daar stond mijn bus.
Makkelijk te herkennen aan de negen matrassen die er bovenop lagen. ( àls de mensen hier een bed hebben is dat 1.00 bij 2.00 meter. En een tweepersoons 2.00 bij 2.00.) Ze waren al bezig in te stappen!! Toen de begeleidster me zag schrok ze. Ze was me dus gewoon vergeten.
Ik kwam terecht naast een westerse kerel met enorm lang haar. Een mutsje op en een kilt aan! Een Schot dus
dacht ik. Het bleek een Duitser te zijn. Ha ha. Zijn moeder was Ierse en hij sprak vloeiend Engels. Fijn om eens even normaal met iemand te kunnen praten. Had ik nou maar gedaan alsof ik doof was want de brave man had overduidelijk een enorme partij ADHD of iets aanverwants. Hij kletste het hele eind keihard en het sloeg allemaal werkelijk nergens op. Ik heb op een gegeven moment maar net gedaan alsof ik sliep wat ook weinig scheelde.
Nu staat het huis van B. vlak langs de hoofdweg, recht tegenover het km paaltje met Veunkham 14 km. erop.
Daar moest ik dus uitstappen, dat had ik de week ervoor met B ook gedaan.
Ik heb dat nagetekend in mijn notietieboekje en aan de begeleidster laten zien. Ze gebaarde dat ze naar Nagasang gingen. Vier km. vóór het huis van B is de afslag naar Nagasang. Vanaf de afslag ( nou ja, zijweg)
Is het 4 km,. naar B’s huis en 3 à 4 naar Nagasang. Ik begreep al niet dat die bus doorreed langs het huis van B en verder terwijl hij naar Nagasang zou moeten. Nou deze bus ging dus wel naar Nagasang en niet langs B.
Dat had ik weer. Ik begon half te huilen wat een km. of 8 lopen redde ik echt niet meer.
Met mijn stomme kop had ik het tel. nr. van B. ook niet bij me. Ik vraag me trouwens af of hij het begrepen zou hebben. Ik heb Dong maar gebeld en gevraagd of zij B wilde bellen of iemand me in Nag. Af kon halen.
Dat zou ze doen.
De rit ging lekker vlot maar het venijn zit altijd in de staart. In het stikkedonker gingen we opeens rechtsaf en ik dacht dat we al bij Nag. Waren, 50 min, te vroeg! Dat werd weer een uur wachten. Mis hoor, het bleek een weggetje te zijn naar een dorpje waar mensen uitstapten. Deze procedure herhaalde zich nog twee keer!
En mij konden ze niet afzetten!
Iets na achten gingen we dan echt de weg naar Nagasang in en wie stond er op het kruispunt? Ja hoor Bounchan.
Wat is het toch een lieve zorgzame man.
De meloen werd in dank ontvangen en eerst hebben we daar lekker van gesmikkeld, samen met een nichtje die ik ook Engelse les geef en die hier vaak voor de t.v. in slaap valt en dan lekker blijft slapen en Senhatiet die werkelijk alles lust.
Daarna ben ik eindeloos lang gaan douchen en mijn haar gewassen. Ik heb de waterbak half leeggemaakt.
N.B. Met elke songtheau gaat iemand mee die tijdens de rit afrekent en naar de chauffeur schreeuwt als hij stoppen moet. Meestal een vrouw.