Dinsdag 13 dec.

Dinsdag 13 dec.

Vanochtend was het wel erg vroeg opstaan geblazen want B en ik moeten naar de bank in Pakse.
Eigenlijk weet ik niet precies waarom ik mee moest maar ik vind het niet erg.
De bus vertrok om zes uur en ik had bushaltes langs de weg gezien dus ik dacht dat we daar heen moesten lopen en dat kon wel eens een eind weg zijn.
Om 5 uur liep mijn telefoon dan ook af. (Mijn horloge heeft het begeven).
Toen deed de schat de vrolijke mededeling dat de bus om half zeven ging.
Om kwart over zes zaten we langs de weg voor B’s huis, (niks halte dus) net vroeg genoeg om een prachtige zonsopkomst te zien. De volksbus heet zoiets als songtheau en is een grote uitvoering van de tuk-tuk, alleen met een gewone cabine. Om kwart voor zeven kwam hij aan. De inzittenden werden nog een beetje dichter op elkaar geperst, één jonge man werd door een vrouw naar buiten verwezen waar hij bij nog twee anderen op de treeplank moest staan. Dat is hier heel normaal.
Na een poosje stopten we om nog meer mensen op te pikken en moesten B en ik uitstappen. Wij werden naar de cabine verwezen. Tja dat heb je als je met een notabele meereist. (Geen idee of ze hem kenden).
Toch wel gerieflijker want ik heb de lengte van de bak proberen in te schatten. Veel langer dan 3½ meter kan hij niet geweest zijn en daar zaten we dus met 20 mensen in. Aan weerskanten een bankje, gelukkig wel met kussen en ook een middenbankje maar als daar iemand op gaat zitten kun je je benen niet meer kwijt. Let wel, de rit duurde ruim drie uur. Precies 145 km.
Het was ook nog hartstikke koud zo vroeg maar ik had gelukkig een vest bij me want raampje dicht is er niet bij. Halverwege kregen we ook nog een lekke band. Dit was na een kwartiertje al gefixt.
Ook hebben we nog een korte plaspauze gehad. Meteen stond er een horde verkoopsters bij de bus met allerlei vlees op een stokje. Liever gezegd, tussen een tot de helft gespleten stokje waarvan het open eind met een draadje dichtgeknoopt is en waaraan het vlees geroosterd is. Het is dus goed verhit geweest en dan durf ik het wel te eten. Het is nog lekker ook. Tussen sommige stokjes zat een halve platgeslagen kip. Nu zij de kippen hier wel magere scharminkels.
En verder maar weer. De chauffeur ging elke keer langzaam rijden en keek dan in zijn buitenspiegel.
Hij heeft niet harder gereden dan 60. Maar vaker 50. Dan is 145 een heel eind.
Toen we op het busstation aankwamen ging B meteen naar een tuk-tuk. Ik had net daarvoor op een bordje gezien dat Pakse nog 9 km was.Al gauw stopten we bij een huis waar B de kikkers aan zijn zoon ging afgeven. En verder ging het weer richting stad. Het was wast geen 9 km. Maar wel een aardig eindje.We stapten uit bij een bank en ik dacht dat B geld op ging nemen maar hij bleef buiten bij de geldautomaat (ATM) staan. Hij wees naar mij en naar de ATM en ik probeerde hem duidelijk te maken dat ik geen geld nodig had. Hij bleef maar wijzen en ik snapte er niets meer van. Het was 11.00 dus te vroeg om A3 te bellen. Nou dacht ik, dan maar een bekkie doen en wat eten en dan bellen. Opeens pakte hij zijn telefoon en begon te bellen. Opeens gaf hij mij de telefoon en zei “Sian”. Had hij ze gewoon wakker gebeld. Op straat was het een enorme herrie en hoewel Sian bewonderenswaardig goed Nederlands spreekt is zij door de telefoon niet makkelijk te verstaan. Dat werd hem dus niet echt en ik heb maar naar A3 gevraagd die met een slaperige stem en beslist not amused aan de lijn kwam. Wat bleek nou, Sian had geld op mijn rekening gestortvoor haar vader en dat zou ik er in Laos afhalen. Ik wist niet dat erhaast bij was dus ik wilde dat doen als ik toch een keer naar Pakse moest. Toen was het natuurlijk zo gepiept en was pa weer ff een rijk man. Die doktersbehandelingen zijn voor de mensen hier eigenlijk onbetaalbaar en die was al een paar keer bij Choun geweest en had veel geneesmiddelen voorgeschreven. Vandaar de haast.
Ik was intussen wel aan wat eten toe maar we moesten eerst naar het postkantoor, een brief posten voor Aikham in Nederland die voor de stichting vertaalt. Daar kwam het nodige papierwerk aan te pas.
Ik zei dat ik nu wel wat wilde gaan eten, maat niks hoor, we moesten eerst naar het districtskantoor.
Ik mocht niet mee naar binnen dus ik ben lekker in de schaduw onder een boom gaan zitten. B was snel weer terug en ik zei dat we naar Sala Champa gingen. Daar hebben we vorig jaar een aantal nachten gelogeerd en er tegenover zit een restaurantje waarvan de eigenares vorig jaar een srong voor mij gemaakt heeft. Nou, geen kans hoor, we gingen eerst naar de market en dan naar Sala Champa. Ik moest nu toch echt wat eten want ik viel bijna om van de honger.
Komen we bij de markt aan die ik nog van vorig jaar kende en waar we toen niet durfden eten en wwar denk je dat hij op afstevende? Ja hoor, op de vreetschuur. Het was echt een Laotiaanse Mac. De markt is heel groot en overdekt en er naast is dat restaurant. Ook een enorme hal met overal verspreid toonbanken in het vierkant waar gekookt werd. Ik heb de gok maar gewaagd en heb wat gegeten, Al het eten is hier wel lekker maar ja, de hygiëne hè.
Daarna zijn we nog even de de markt ingelopen waar ik een schrift, plakband, shampoo en oploskoffie heb gekocht. Ook heb ik nog rondgekeken naar plasctic bakken voor de scholen maar nergens iets gezien wat in de verste verte leek op wat ik zocht.
Buiten hebben we nog wat drinken gekocht. Ik nam een flesje ranja, zo kan ik het het best omschrijven. Het zat in een flesje met een kroonkurk en de verkoopster maakte een gebaar van openmaken. Ik knikte enthousiast van ja want ik stierf van de dorst. Gaat ze er ijsgruis in het flesje frommelen. Dat moest ik niet hebben dus ik riep: “No madam, no ice, no ice.” B legde uit wat ik bedoelde en ze dacht duidelijk dat ik gek geworden was maar ik kreeg een nieuw flesje. B kocht ook nog wat te drinken en intussen had ik mijn flesje al leeg en gaf het aan de vrouw. Die kwam bijna niet meer bij. Toen weer in de tuk-tuk naat het busstation. Ik had van A3 de tip gekregen om met B naar twee computerwinkels te gaan om alvast wat informatie in te winnen en B er vertrouwd mee te maken maar dat kon ik de man niet maar aandoen want ik zag dat hij op zijn tandvlees liep.
We moesten nog een hele tijd wachten voordat de “bus” vertrok. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om een bal te kopen om te gebruiken bij de Engelse les. Om twee uur reden weer richting zuiden. Weer zater we voorin. Deze chauffeur reed een stuk vlotter maar er stonden dan ook geen mensen op de treeplank. Toch waren we pas om vijf uur thuis. Allebei helemaal afgeknoedeld. C leek er iets beter aan toe te zijn. Ze wees op haar hoofd en haar buik. De dokter had haar antibiotica gegeven en iets waar diclofenac in zit. Van het eerste kun je aan de race gaan en van het tweede kun je maagpijn krijgen dus ik kon me daar wel iets bij voorstellen. Ze had nu twee pleistertjes op haar slapen.
Na he eten zag ik dat het kookvuur nog aan was en heb ik gauw water in een pannetje gedaan en op het vuur gezet zodat ik heet water had om eens fatsoenlijk mijn wasje te doen. Het was wel een erg klein pannetje dus heb ik de waterpot waarboven de rijst gestoom wordt gevuld en ook opgezet. Een emmer had ik intussen ook gevonden dus dat ging prima. Hier wassen ze met koud water in wijde aluminium bak maar dan heb je met weel water nog maar een klein laagje. Lekker te drogen gehangen over de droogstok achter het huis en klaar is Kees. A3 belde dat ik hen voor € 15.- afgezet had want de koers was 1.05 € voor 10.000 kip. Dat heb ik maar gauw rechtgetrokken.