Zaterdag 10 dec.

Toen ik vanmorgen naar het oude huis ging kwam er een meisje op een scooter aan, gekleed in een “srong” een Laotiaanse rok
Die gedragen wordt als je netjes gekleed moet zijn. Ook naar school.
Zij wist blijkbaar de weg in huis. En op een gegeven moment ging ze aan het koken. Toen bleek dat Choon ziek was.
Later kwamen er nog twee meisjes helpen en langzaam druppelden er diverse mannen binnen. We gingen eerst gezamenlijk ontbijten. Hierna begon de vergadering. Gelukkig was de tolk er ook. Eerst werd er verslag uitgebracht hoe het ging met de diverse projecten door een man die ook al Bounchan heet. Duidelijk dus een heel algemene naam. Er zitten twee scholen in de pijplijn en er kwam ook een soort aannemer die gaten kan boren voor waterpompen. Hopelijk is dit een goede want dat was een probleem. De meisjes die gekookt hadden zijn ook lid van het KCDA. Later bleek dat ze 20jaar waren. Ik moest ook nog wat zeggen. Ik heb gezegd dat ik enorm onder de indruk ben van alles wat zij hier bereikt hebben en dat ik het geweldig vind dat er ook jonge mensen bij zijn.
Ik heb de hele ploeg nog even op de kiek gezet en daarna was het alweer tijd om……jawel hoor, te gaan eten. Weer met zijn allen. Ik ben even bij Choun gaan kijken en die is inderdaad hartstikke ziek. Ik had nog een lekker citroen-lotiondoekje en daarmee heb ik haat gezicht en handen wat afgedaan.
De tolk heeft mij naar Nagasang gebracht. Vandaar wil ik overvaren naar Don Det. Daar ga ik internetten. D.wz eerst 8 km naar Nagasang en dan overvaren. Kaartjes moet je kopen bij een kantoortje op het strand. Er naar toe lopend zag ik kinderen heerlijk spelen op het strand, maar wat een armoede! Jongetjes hadden bootjes gemaakt van stukjes piepschuim. Ik heb er foto’s van gemaakt. Hopelijk krijg ik de kans ze op waarbenjij.nu te zetten.
Toen ik mijn kaartje kocht kreeg ik een briefje terug met 20 erop. Die hebben ze hier niet dus heb ik er op gestaan Lao geld terug te krijgen. Eerst wed ik volkomen genegeerd maar uiteindelijk kreeg ik het.
De overtocht was prachtig. Tussen allemaal eilandjes door. Veel waren niet meer dan een grote pluk riet, anderen een stuk groter. Daarom varen ze natuurlijk niet in het donker. Na ruim een kwartier waren we bij Don Det. Aanlegsteigers zijn er niet, het bootje vaart gewoon met zijn boeg(je) het strand op en dan moet je daar afspringen. Het is dus alleen voor personenvervoer. Boven mij was een betonnen constructie te zien. Duidelijk restanten van een brug.
De Fransen hebben hier ooit een spoorlijn aangelegd. Dit zal er wel een restant van zijn. Ergens in de jungle moet ook nog een locomotief staan.
Mijn tas met computer en fotospullen was best zwaar. Ik moest hem een gammele trap opsjouwen. Tja, en waar dan heen? Ik ben maar rechtsaf gegaan een pad volgend. Ik zag wel een paar guesthouses maar eigenlijk zocht ik er een met free WiFi voor het gemak, Na een aardig eindje gelopen te hebben zag ik iets wat er wel aardig uit zag. Bij navraag bleek dat 150.000 kip te kosten met ontbijt en 130.000 zonder. Ontbijtjes kosten overal 15.000 dus allen dat al was te duur Afdingen ging niet dus ben ik verder gegaan. Ik zag er ook één met free WiFi voor 40.000 maar daar had ik geen warm water en ik wilde zo graag een keer lekker douchen en mijn haar goed wassen. Uiteindelijk vond ik er een met uitzicht op de rivier, warm water en een vantilator voor 10.000. Eigenlijk nog te veel voor wat je er voor kreeg maar mijn tas was toch wel erg zwaar. De kamer was ontzettend klein. Naast het bed was nog net een deurbreedter over. Aan het eind was de douche/wc. Maar…het water was heerlijk warm, er was een douchekop en een wastafel en het bed was schoon. Verder was er niets. Geen w.c. papier. Geen zeepje, geen afvalbakje, geen gordijnen, wel luiken en horren. Alle eigenaren van een guessthouse hebben ook een winkeltje en een restaurantje, dus gaan ze er vanuit dat je je pleepapier etc. bij hen koopt. Aangezien er hier bij een zittiolet (en dat was hier) bijna altijd een slang met sproeier hangt die vrij hard sproeit heb je eigenlijk geen toiletpapier nodig. Wel heb je dan natte billen maar die zijn binnen twee minuten toch weer droog. Ik heb lekker gedouched en een glaasje jus gedronken in het restaurantje aan het water. Zonder ijs, en dat vinden ze toch zo raar. Ik neem het risico toch liever niet. Als ik even de kans krijg score ik een vers jusje voor de vitamientjes en de vezeltjes.
Op mijn gemak ben ik het dorp maar eens gaan verkennen. Dit deel bestaat voornamelijk uit guesthousejes, wasserijtjes (€ 0,80 per kg. Met als extra aanbeveling “machine wash”. Duidelijk een backpackerseiland. Het was overal erg rustig. In het eerst restaurantje kreeg ik geen WiFi verbinding, in het tweede wel. Ik had met Wim een tijd afgesproken om te skypen en waratje dat lukte!!! Omdat hij op Sara paste die dag kreeg ik haar ook nog even te zien. Heerlijk! Ik was er meer van onder de indruk dan zij. De vrouw van het retaurant kwam meekijken en vond Saar ook schattig. Wie niet? Tussendoor moest Wim wel een paar reddingsacties uitvoeren want mevrouw nam het natuurlijk wel waar dat opa even minder goed oplette.
We spraken af de volgende dag weer te skypen. Ik was wel tijdgebonden want de tolk kwam mij weer ophalen in Nagasang.