woensdag 30 n0v

Woensdag 30
En laat ik nou tot 6 uur geslapen hebben. Ik was net wakker toen de de dame met het ontbijt kwam. Ze wilde ook geld wisselen maar met mijn rekenkunde was ik bang beduveld te worden dus dat heb ik niet gedaan. Vlak over de grens kun je met bath betalen, dat wist ik nog.
Met veel getob mijn koffer naar buiten gesleept en dan maat kijken waar ik een kaartje naar Thanaleng kon kopen.
Zover kwam het niet want er schoot een broodmager verweerd oud mannetje op me af die meteen op mijn koffer af dook, Ik dacht dat hij een paar batjes wilde verdienen door mijn koffer naar het goede perron te brengen maar hij koerste in volle vaart op zijn tuk-tuk af. Ik riep :”No, no, no, sir I take train to Thanaleng”. Uit zijn gebaren begreep ik dat die trein nog lang niet kwam of net weg was. Dat geloofde ik niet want volgens mij had ik 2 uur overstaptijd maar mijn trein was wel een uur te laat aangekomen. Ik had geen zin in gedoe en het zou vast niet duurder zijn dan de trein dus ben ik maar meegegaan. Na een minuut of vijf ging hij opeens naar de kant van de weg. Ik dacht dat hij moest tanken of zo maar ik moest uitstappen en ook mijn koffer werd uitgeladen.
Ik moest hem betalen en hij noemde 10 bath meer dan we afgesproken haddden. Ik protesteerde heftig en heb niet toegegeven en hij haalde bakzijl.
Bij het afrekenen gaf hij ook te weinig terug en toen werd ik echt giftig. Hij was al een paar meter weggelopen maar ik gaf een brul en toen stopte hij. Er kwam een andere man bij die hem corrigeerde en ik kreeg het ontbrekende bedrag terug. Wat een ratje! Twee keer gebrobeerd mij te beduvelen maar lekker twee keer niet gelukt.
Waar ik was bleek een soort openluchtkantoortje te zijn. Ik moest hier mijn paspoort geven, pasfoto en geld. $35.
Ik lees overal dat je perse met dollars moet betalen maar ik kon gewoon met bath betalen, of met kippen.
Hierna werd ik met een aantal andere mensen en een rolstoel in een minivan geperst, begeleid door een dame.
Mijn pas had ik teruggekregen anders was ik niet meegegaan.
In het busje wilde ik Dong bellen dat ik er aankwam maar dat lukte niet erg. De “gids” zat naast mij en hielp mij.
Zij nam Dongs nummer over uit mijn telefoon en dat lukte wel.Het werd een hele spraakverwarring want Dong spreekt heel goed Engels alleen haar uitspraak is zo slecht dat je haar door de telefoon absoluut niet kunt verstaan.
Dus heeft de gids het overgenomen en zij heeft met Dong de plaats afgesproken waar ze mij af zouden zetten.
Dong had tegen mij iets gezegd over “near the river”. Op hoop van zegen.
Het busje zette mij af op een bekend plekje n.l. bij de grote fontein dus wist ik precies waar ik was maar dat was dus niet near the river.
Die was wel vlakbij maar ik had toch grote twijfels of alles wel klopte
Wie ik zag… geen Dong natuurlijk. Ik heb maar een rondje om de fontein gelopen wat niet meeviel met volle bepakking in de hitte zonder schaduw. Ik dacht net dan maar een guesthouse te gaan zoeken toen een eindje verderop een klein vrouwtje hevig begon te zwaaien. Gelukkig was het Dong. Ik was best blij want ik kon haar met mijn telefoon niet bellen.
We begroetten elkaar hartelijk, hesen de bagage in de enorme Toyota Hylux van haar zus en reden naar haar huis.
Eerst dacht ik :”Waar kom ik nou in ‘s hemelsnaam terecht?” We sloegen een slecht zandpaadje in en het zag er erg armoedig uit. Maar na wat kronkelen kwamen we in een mooi piepklein woonwijkje met mooie huizen en één ervan was Dong’s huis. Een grote kamer/keuken, twee slaapkamers en een douche/toilet met zittiolet. Behoorlijk luxe dus voor Laos. Veel ventilatoren en heel goed sluitende horren. Een een bed van een meter breed. (Hebben we vorig jaar ook steeds gehad). Op het bed lag een matras nog in de plastic verpakking. Hoe schoon wil je het hebben? Dong moest meteen weer terug naar haar werk dus ben ik maar wat rond gaan kijken.
Ze kwam al vroeg weer thuis en toen zijn we in de stad wezen eten. Twee lekkere schaslicks van de bbq. Helaas zat er ook een peper tussen die ik per ongeluk op at. Wat heb ik het benauwd gehad. We zijn ook nog even over de avondmarkt gelopen. Helaas moest Dong om 21.30 al weer weg voor een tweedaagse cursus.