vrijdag 30 dec.

Tip voor wie naar Laos wil; plan gerust maar verwacht niet dat er iets van terecht komt.
Ga ik vanmorgen zeer blij op mijn motorbike naar Don Khong, overgezet door een pontje dat bestaat uit drie houten bootjes, een soort grote kano’s met planken erover. Hier op 4 scooters en 6 personen. Je leert het hier wel af om bang te zijn. Heb ik een internetcafé gevonden, doet het internet het niet. Ik op zoek naar ander internet en na een beetje vragen kwam ik terecht bij een guesthouse met restaurant. Hebben ze geen skype. Dan maar mijn dagboek op WBJN zetten, krijg ik mijn dagboek niet geopend. De vrouw die er zat sprak een beetje Engels en zij zei: “Bad computer”. Oké, geen dagboek. Volgende keer beter. Wel heb ik de reacties kunnen lezen. Dat is het leukste van internetten. Zo gaaf om te lezen dat iedereen meeleeft.
Ook heb ik de foto’s gezien van onze nieuwe bankjes SUPERGAAF!!!!!!! Zo te zien staan ze geweldig. Ik heb ook nog een eind rondgereden. Don Khong is erg mooi en niet zo bomvol toeristen, hoewel ik twee Nederlandse stellen ben tegengekomen. Ook ben ik in gesprek geraakt met een Ierse vrouw die hier ook een goed doel steunt. Een stichting die prothesen maakt voor mensen die slachtoffer zijn geworden van de klusterbommen die de Amerikanen zo met gulle hand hier gestrstooid hebben. Tijdens de oorlog zijn er talloze slachtoffers gevallen maar nog steeds liggen er onnoemelijk veel bommen die nog niet ontploft zijn en waar nog steeds mensen het slachtoffer van worden. In de namiddag ben ik met hetzelfde pontje weer teruggegaan. De schipper had op de heenweg gevraagd hoe laat ik terugging (hij sprak wat Engels) en lag op me te wachten. Hij hielp me weer de scooter op het bootje te brengen en er weer af. Hij zal me nog wel terugzien.