dinsdag 27 dec

Wat kwam er vanmorgen om even na zeven het erf oprijden? Een dikke Hyundai E-Lantra!
Met daarin de man van de waterpompgatenboorbedrijf! Jippie, dus geen songtheau.
Khamsai was er ook al en Manichan, het jonge meisje is gisteravond al gekomen en heeft hier geslapen. De tolk zouden we langs de weg oppikken. Dat betekende wel dat we met zijn vieren achterin moesten (pa gaat natuurlijk voorin, stel je voor!) Trouwens met hem alleen is de achterbank al vol want hij en moeders zijn twee van de zeer zeldzame dikke Laotianen. Alles beter dan de bus. Toen de tolk –ik zal hem voortan S noemen want hij heet Soumphon- er ook bij kwam was het wel erg krap maar hij is broodmager en Kamsai is ook niet dik. S raakte in gesprek met mr. pomp en kwam steeds schuin naar voren waardoor de arme Kamsai lichtelijk geplet werd.
Gelukkig zat ik aan de zijkant naast het meisje. Het schaap is verschrikkelijk verlegen en durft geen woord te zeggen. Ze spreekt geen woord Engels dus ik heb mijn best gedaan haar op haar gemak te stellen met een heleboel vriendelijke lachjes. Ondanks dat de boorman heel erg rustig reed waren we er in ruim twee uur.
Eerst gingen we ontbijten bij een tentje langs de Mekong.
Er werden een paar enorme vissen op een bbq gelegd en we gingen zitten. Al gauw werden de vissen geserveerd. Twee stuks. Eén voor de tolk, Kkamsai, de boorman en mij en één voor b en Manichan.
Ik vond dat de vis erg kort gebbqd was, dus oppassen geblazen. We begonnen gevieren het vel van de vis te peuteren. Het vlees was wel lekker en gaar maar ik vroeg me af wat ik binnenin aan zou treffen. Dat waren dus alle ingewanden die niet gaar waren. Gelukkig werden ze door niemand opgegeten anders was ik ter plekke gaan braken. Heel veel vlees zat er niet aan (zeker niet voor vier personen) en de groenten durfde ik niet te eten omdat ik niet wist in wat voor water ze gewassen waren. Het bleef dus bij een beetje vis, sticky rice en water. (Altijd uit flesjes, ze drinken hier tot mijn verbazing geen kraanwater. Nog hongerig, (het was intussen kwart voor elf)
werd mij medegedeeld dat we eerst naar de bank gingen omdat die tussen de middag een paar uur sluiten.
Bij de bank kwam zoon Sisomphiang er ook aan op zijn scooter. Ze gingen met zijn allen de bank binnen en ik bleef met de tolk buiten wachten.
Het duurde en duurde. Dat schijnt normaal te zijn. Ik zag in een straatje schuin tegenover mij een gebouw dat ik kende van vorig jaar. Dat betekende dat we vlakbij het Sala Champa hotel waren.
In de auto had ik al uitgelegd dat ik echt even naar een reisbureautje (dat vlak bij het Sala Campa hotel ligt) moest omdat ik geprobeerd had Mai te bellen maar dat lukte niet. Ik wilde weten wat ik fout deed. De tolk had het in de auto ook geprobeerd zowel met mijn telefoon als met de zijne en ook hem lukte het niet. Ik zei dus dat we vlakbij het Sala Champa hotel waren en dat ik van daar het reisbureautje weet te vinden en dat ik daar ook meteen naar het toilet wilde want intussen moest ik onzettend plassen. Ook konden we dan meteen vragen waar de tweede computerwinkel was. De naam hiervan had ik van Mai gekregen maar ik wist niet precies waar het was.
De tolk had het allemaal begrepen.
Teon na een eeuwigheid het spul weer uit te bank kwam had de zoon geen tijd meer om mee te gaan naar de winkel want hij moest naar school. In de auto gezeten reden we niet naar het Sala Champa hotel maar naar de computerwinkel. Tenminste, dat was de bedoeling. Het bleek dat niemand wist waar die winkel was want het adres stond niet op de folder. Na eindeloos rondgereden te hebben kwam de boorman op het idee de winkel te bellen. Toen waren we er al gauw. Binnengekomen werden we nauwelijks te woord gestaan. Ze spreken z.g.n. Engels maar niet meer dan 3 woorden. De computer die we in de folder gezien hadden en die ons geschikt leek hadden ze niet. Ik geloof dat B het wel met me eens was dat dit geen fijne winkel was. Dus op naar de volgende. Ze vroegen aan mij waar die was! Ik deed verwoede pogingen hen duidelijk te maken dat ik dat moest vragen bij het reisbureautje dat vlak achter het Sala Champa hotel ligt.
Weer eindeloos rijden, de stad uit. Ik zei nog tegen de tolk dat we niet de stad uit moesten maar hij bleef maar zeggen dat het oké was. Eindelijk stopten we voor een hotel maar dat was het niet. Dit was het hotel Champa. En gewoon volhouden dat dit het goede hotel was. Ik maar wanhopig herhalen :”This morning, bank. There is Sala Campa hotel, this is Champa hotel, not same same.” Waar dan het Sala Campa was??? Near bank.!! Vragende blikken. Wanhopig riep ik “;Back to bank.”. waren ze niet blij mee want dat was een heel eind terug. Opeens zag ik het straatje van het reisbureau. Ik riep :”Go there, go there!” Dat deed ïe warempel. Bij het reisbureautje riep ik “Here is travel agency, this is it, stop here,” Niks hoor, doorrijden. Tot aan het Sala Champa hotel. Ik had wel meteen bewezen dat dat echt bestaat. Toen nog een poosje duidelijk maken dat hij moest keren en ja hoor, eindelijk stonden we voor het reisbureau.
Je wil het niet weten, HET WAS GESLOTEN!!!!! Ik kon wel huilen! Wel stond het bord buiten dus ik nam aan dat het niet de hele dag dicht was. Wel raar want winkels kennen hier geen middagpauze en zijn open van 07.00 tot een uur of 21.00 Gelukkig kwam daar opeens Mai aan op haar scooter. Ze was even naar de bank geweest.
Ik heb de tolk bij Mai laten staan en ben naar de plee gerend. Daar wil je liever niet zijn!
Inmiddels had Mai de tolk verteld waar de comp.shop was en bij navraag bleek dat ik de eerste vijf nummers van het tel. nr. niet had moeten intoetsen. Fijn dat zo’n tolk die zelf de hele dag loopt te bellen dat niet weet. Enfin, de comp.shop was nu snel gevonden.
Hier werden we iets beter geholpen en er waren er twee die wel geschikt leken. Ik heb Malichan die buiten bleef staan er bijgehaald want zij moet met dat ding gaan werken. Ik wees haar op de cijfers 1(GB) en 2(GB) van twee computers om te laten zien dat er verschil in zat. Welk verschil dat was kon ik haar niet uitleggen maar het verschil tussen een 1 en een 2 zal ze toch wel kunnen zien? Ze keek me aan of ze water zag branden en zodra ze kon peerde ze hem weer naar buiten.
Die moet gaan computeren mettertijd! Toen moest ik zelf nog een Dongel hebben. Ze hadden twee soorten. Eén vn 220.000K en één van 420.000. De eerste had een simkaart van Unitel en de tweede was simlockvrij. Ik begreep dat ik gewoon op kon waarderen met een gewone telefoonkaart en dat je dan 3GB per kaart hebt. Allen ben ik er niet achter gekomen wat ik moest doen met de cijfers die zichtbaar worden na het wegkrassen. Het leek erop dat ik dat via mijn tel. moest doen maar echt begrijpen deed ik het niet en heb ik hem uieindelijk niet gekocht.
Balen want ik had me zo verheugd lekker te kunnen internetten. Wim had op internet iets gezien waabij je met een dongel 30 dagen onbeperkt kon internetten. Dat leek me geweldig.
Weer in de auto zei de boorman dat hij ’s avonds zijn dochter langs zou sturen om het voor te doen. Zij was het die zat te internetten onder het huis.
De dochter heb ik natuurlijk niet meer gezien.
Omdat ik rammelde van de honger na het karige ontbijt vroeg ik of we nog iets gingen eten. Zegt B doodleuk: “Have no money”! Ik riep :”Oké. Oké I pay”en toen ging er een applausje op.
Na wederom een eind rijden richting huis en veel discussie stopten we bij een retaurantje. Daar hoef je nooit ver naar te zoeken. Wij zouden het geen restaurant durven noemen maar je kunt er iets te eten krijgen. De tolk maakte mij duidelijk dat ik zelf moest kiezen wat ik wilde eten. Ze hadden dus wel gezien dat ik ’s morgens bijna niets gegeten had.
Hier was keus genoeg. Er stonden een heleboel pannen allemaal met iets anders er in. Wel was het allemaal een soort soep. Iets anders wordt bijna niet gegeten. Ik heb twee dingen aangewezen .”Twee?” vroeg tolk verbaasd. Ik kreeg inderdaad wat ik gevraagd had maar wel twee halve porties! Er werd ook een groot glas water ingeschonken met ijsblokjes er in. Ijsblokjes vertrouw ik ook niet helemaal maar ik heb gezien dat die verkocht worden in plastic zakjes. Ik gok er maar op dat ze van schoon water zijn. Zonder drinken rijst eten wordt hem niet voor mijn slokdarm. Bij elke maaltijd gaat er 1 ½ bierpul water mee naar binnen maar mijn eten is er nog niet één keer uitgekomen.
Na het eten koesten we eindelijk op huis aan. De gids hebben we ergens afgeleverd want die bracht de nacht door in Pakse. Lekker veel ruimte dus.
Al gauw zat Khamsai te pitten en ook Malichan zakte onderuit. Ze kan nooit moe geweest zijn van het praten want ze geeft alleen twee keer thank you gezegd.
Ik heb ook geprobeerd een oogje dicht te knijpen maar dat lukte niet. Intussen had ik wel een knetterende hoofdpijn. Het zonnetje stond inmiddels laag en scheen door de zijruit in mijn gezicht. Hier bood een microvezel-handdoekje uitkomst. Ik klemde wel mijn vinger toen ik het raam dichtdeed terwijl ik het doekje vast had.
Op een gegeven moment gingen we van de weg af het land in. Ze zochten iets maar ik heb geen idee wat. Ze vroegen ook iets aan een voorbijganger en toen werd er hard gelachen.
Toen keerden we weer en gingen verder over de hoofdweg die voor het grootste deel opnieuw geasfalteerd is. Een aanmerkelijke verbetering sinds vorig jaar.
Elke keer ging boor heel langzaam rijden. Ze keken dan naar het land aan de linkerkant van de weg en wezen en discussiëerde. Ik kreeg de indruk dat boor een stukje land wil kopen of zoiets.
Zo duurde de terugrit och nog lang. Ook moest hij een keer tanken en plassen en bleef hij een uur telefonere. Eén keer stopten we omdat hij een onderdeel voor zijn auto moest kopen en als laatste stopten we bij een huis en na een tijdje stapte er nog een jongen in. Weg ruimte. Inmiddels moesten we niet ver meer. We hebbin Malichan nog even in het dorp afgezet. De zon was bijna onder en de rijstvelden hadden een soort rood-gouden kleur. Ongelooflijk mooi. Wat moet dit land in de zomer onbeschrijflijk mooi zijn. Net als bij ons in de winter zijn de maaste bomen min of meer kaal. Het gras is verdord en de rijstvelden leeg. Ik probeer me voor te stellen hoe het hier is als alles groen is en alle bloemen bloeien. Helaas zal ik dit niet meemaken want als ik hier evt. ooit nog zou komen dan zeker niet in de zomer. Nu red ik het maar het. Stel je voor dat het tuim 40 graden is en heel vochtig. Dan leg ik het loodje.
Thuisgekomen ben ik vreselijk gaan poedelen met veel koud water over mijn bonkende hoofd.
Daarna lekker gebakken ei gegeten met rijst en toen was de hoofdpijk ook over.
Het meisje van de dongel is niet op komen dagen.
Ik schrijf dit dinsdag want ik ben om 8 uur al gaan slapen.