Donderdag 8 dec.

Woensdag 7 dec. Nagasang- Ban Thamouang
Na een nachtje slapen, weer een koude douche en een vaag verpakt broodje dat ik nog had en wat water ben ik naar het dorp gelopen om een man te zoeken die Mr. Bounchan kent waar ik ga logeren om te proberen van die boeken en een deel van mijn bagage af te komen. Dan kon ik me tenminste vrij bewegen. Deze Mr. Khamvan zou een winkel hebben aan de hoofdstraat die doodloopt op de Mekong. Het moest de grootste winkel zijn van het dorp en de allerlaatste van de straat. Ik wast niet meer of het links of rechts was en ik heb op rechts gegokt. Die leek me het grootst. Ik liep de winkel binnen en vroeg naar Mr. Khamvan. Ze keken me aan of ze water zagen branden. Naar iemand anders…zelfde reactie. Ik sprak een man aan die mij nogal belangrijk leek, dat zou hem misschien kunnen zijn
Maar ook dit was hem niet. Hij was wel erg aardig en sprak een beetje Engels. Hij wilde mij wel helpen en liep met mij naar de overkand en vroeg in het Lao naar Khamvan. Weer een vage reactie. Bij winkel 3 hetzelfde. Maar.. bij winkel 4 was het raak. We troffen Mw. Khamvan. Ik heb wel 10X kop tjai gezegd tegen de man. Hé bedankt A3 er zijn zeker een paar winkels bijgebouwd waarvan er twee groter zijn dan die van Khamvan. Nu nog even een taalbarrieretje overbruggen. Toen ik de naam Bounchan noemde was het meteen raak. Ze ging meteen aan het bellen. Waar naartoe wist ik niet. Ik had aan Khamvan willen vragen of hij de boeken naar Bounchan wilde brengen, aannemende dat hij als grootste winkelier van het dorp een auto zou hebben.
Toen het gesprek afgelopen was gebaarde de vrouw dat ik moest gaan zitten op een plastic kinderstoeltje. Ze gaf mij ook een flesje water. Héél voorzichtig ben ik gaan zitten, als de dood er door te zakken.
En wie kwam er na een minuut of twintig aanzetten op een scooter?????????? De ouwe trouwe Khamsai natuurlijk.
Samen met hem en Bounchan hebben we vorig jaar die schooltjes bezocht! Hoe blij kun je zijn een bekend gezicht te zien! Ik had hem graag omhelst maar dat is in Laos beslist not done. Zeker in het openbaar raken een man en een vrouw elkaar niet aan.
Bij hem achterop teruggereden naar het hotel. Hij schoot in de lach toen hij de doos zag en mijn koffer. Hij gebaarde dat hij een auto ging halen.
Toen hij weg was kwam de man die me gisteren hier gebracht heeft vragen of ik al bijna ging vertrekken. Anders moest ik nog een dag betalen. Amme nooit niet!!! Ik zei iets van “One hour, waiting for friend”, in de hoop dat Khamsai dan terug zou zijn. Dat kon nog net blijkbaar.
Na een half uurtje of zo kwam Khamsai eraan met achter zijn scooter een karretje. Zijn scooter liet hij langs de weg staan en het karretje bracht hij voor de deur van mijn kamer die uitkwam op een veranda. Het was een ongelooflijk gammel houten karretje met twee stangen en een dwarsboom. Hoe we dat achter die scooter moesten hangen was mij een raadsel. Met vereende krachten hesen we de boel op het karretje dat steeds kiepte. We trokken het naar de weg. Daar legde Khamsai de boom over de buddysit en dan moest ik daar met met mijn achterwerk op gaan zitten. Ik dacht dat die boom onder mijn kont vandaan zou schieten als we gingen rijden met medeneming van mijn billenvel maar dat viel mee. Het ging prima. Wel heel langzaam natuurlijk.
Opeens zag ik het huis van Bounchan liggen, het oude en het nieuwe. Hier zijn we vorig jaar ook geweest. Het was toch nog 8 km. Vanaf Nagasang. Dit kon ik zien aan de paaltjes langs de weg die het aantal km. aangeven naar de eerstvolgende “grote” stad. Wij hadden ze zo’n 45 jaar geleden. Wit geverfde steen, van boven rond en het bovenste deel oranje. We gingen de weg af een vreselijk hobbelig zandpaadje in en 30 meter vóór het huis van Bounchan konden we opeens niet verder. Er was een wiel losgeraakt!!! Was mijn bagage te zwaar of het karretje te gammel?
Khamsai gebaarde dat ik met zijn scooter moest lopen en hij nam het karretje. Achteruit reed het nog een beetje.
Met een professionele zwaai ging ik op de scooter zitten, zette hem in zijn 1 en reed de 30 meter naar Bounchan’s huis. Je had zijn gezicht moeten zien! En ook dat van Bounchan die ons buiten al op stond te wachten. Ik werd hartelijk begroet. We hebben gedriën waater gedronken. Dat serveer je hier je visite. Gelukkig wel uit een flesje.
Een stukje verop zat Mw. Bounchan stokken te schillen. Ik liep naar haar toe en ze brabbelde wat. Haar tanden en haar mond waren donkerrood, Opeens herinnerde ik mij dat van vorig jaar maar toen was ze binnen twee tellen verdwenen. Het ziet er niet uit!
Later ontdekte ik dat ze ergens op kauwt. Toen ik er door de telefoon aan A3 naar vroeg zei hij dat het een mengsel was van zoiets als zaden. gedroogde mest en iets dat ze verbrandt. Precies wist hij het ook niet. Ze kauwt er de hele dag op.
Khamsai vertrok en na een poosje kwam er een man aan die kwam tolken. Dat was erg fijn. We hebben wat gebabbeld en ik heb een beetje uitgelegd wat mijn plannen waren.
Toen hij weg was liet Bounchan me het nieuwe huis zien. Van buiten was het al mooi maar binnen zakte mijn mond open.
Een grote hal met een paar hoeken waar een stuk of vijf deuren op uitkwamen. Betegeld met grote glimmende tegels met houtpatroon! De muren zijn zacht geel. In een hoek lagen rieten matten en een paar kussens. Ongeveer 40 cm lang, 20 hoog,en 20 diep. Eigenlijk een vierkante rol.
In een andere hoek lagen ook rietmatjes, ook van die kussens en daar stond de tv. Er stonden ook twee keurige luxe koffers bij het eerst “bed”.
Vol trots werd mij de badkamer getoond. Bere groot met een afgescheiden douche. Een toilet en een wastafel met spiegel. Ik verheugde me al op een warme douche. Ik zette mijn bagage in mijn kamer. Dat ging prima want de vloer is zo glad (en smetteloos) dat ik de doos kon schuiven. De keuken was ook heel mooi. Met nota bene een gasstel! Dit lag ondersteboven op de aanrecht! Ik begreep dat dit nog geplaatst moet worden. Er liepen twee schattige kinderen rond, wat later kleinkinderen van Bounchan bleken te zijn. Een jongen van een een jaar of 3 à 4 en een jonger zusje misschien 2 jaar. Moeilijk te schatten. Naar de lengte moet je niet kijken want ze zijn ontzettend klein. Op een gegeven moment kwam moeder B. er ook bij zitten. Toen heb ik het fotoboek van Patrick Xaixana, hun kleinzoon in Nederland gegeven. Ze verslonden het zowat. B. was wel geschokt van een close-up van Patrick aan de borst. Het leukst vonden ze de foto van de brullende Patrick met wijd open mond.
Ik zal even vertellen wie hier allemaal rond lopen.
1. Mr. Bounchan Phongsavath (voortaan aangeduid met B) ex- schoolhoofd en zeer gerespecteerd. schoonvader van Adrie de Koning,(A3) oprichter van de stichting “Vrienden van het Khongdistrictzie www.helplaos.nl
2. Madame. Choon Phongsavath, zijn vrouw. Verder C te noemen.
Diverse kinderen die niet in huis wonen maar 50 meter verder waaronder Senghatiet het kleine jongetje en Tjantida zijn kleine zusje, kleinkinderen van B.
Verder nog Lepkeau waarschijlijk een zus van C. en vermoedelijk haar zoon Khamsi die volgens B. ziek is maar de hele dag buiten speelt.
Dan loopt er nog een man rond waarvan ik de naam niet weet. Het lijkt een beetje of hij het syndroom van Down heeft maar niet heel duidelijk. Hij doet alle mogelijke klusjes in en om het huis.
Dan een paar kippen met kuikens in diverse maten, een koe met kalf en twee honden waarvan één pup.
Dan komt de schoondochter die zo dichtbij woont zo nu en dan langs. Zij is de moeder van Senghatiet en Tjantida.
Toen we wat “gebabbeld” hadden zei B op een gegeven moment: “You shower?” “Yes “, dacht ik “lekker douchen in die mooie schone badkamer.” Nou, niet dus want Pa wees met zijn hand naar het toilet. Da’s pech want dat betekende dus water scheppen met een bakje uit een bek met water. Later bleek dat er in die mooie badkamer nog geen water is.
Alles went, zelfs koud water maar echt fijn ga ik het nooit vinden.
En zo zat ik dus heel onverwacht bij de fam. Bounchan i.p.v. op Don Det.
Er kwam een man op een scooter aangereden, dat bleek een tolk te zijn. Mr. Kamphai. B. had hem laten komen om mij uit te laten leggen wat mijn plan was. Mijn bedoeling was bibliotheekjes in de dorpjes te maken maar zij zeiden dat zij het beter vonden de boeken naar scholen te brengen. We zijn ook de boeken van Lies gaan bekijken. Dat waren er ook 300! Helaas liggen ze dus ongebruikt achter slot en grendel.
De kinderen weten niet dat de boeken er zijn en bovendien ga je niet zomaar aan een ex- schoolhoofd vragen of je een boek mag lenen.
We besloten dat we die ook naar scholen zouden brengen. B zou drie scholen uitkiezen.
Op een gegeven moment gebaarde B. dat we gingen eten. Gelukkig wist ik al dat deze fam. Alle groenten kookt dus die kon ik veilig eten. Het was heerlijk. Kleefrijst, vissoep en stukjes varkensvlees met boontjes. In de vis zaten nog wel alle graten dus dat at niet echt makkelijk. Ik at alleen met pa, ma bleef in de keuken. We aten in het oude huis. Na het eten handjes afspoelen in een bakje water. Toen ik de spullen naar de keuken wilde brengen kreeg ma bijna een beroerte. Het oude huis staat tegenover het nieuwe op ong. 30m afstand.
De weg loopt er tussendoor. De weg is een zandpaadje van 1 m. breed. Pa heeft het oude huis afgestaan aan het KCDA, daarom is er één kamer ingericht als vergaderkamer. Er staan een aantal bureau’s met stoelen. Het zit een beetje ingewikkeld in elkaar maar er zijn twee ruimtes, van elkaar gescheiden door een open tussenstuk. In het tussenstuk staat een tafel met wat stoelen. Hier eten B. en ik. De keuken zit buiten het huis. Daar eet de rest.
Na he eten wist ik eigenlijk niet wat ik moest gaan doen en ben een beetje bij de voordeur gaan zitten. Op een gegeven moment kwam B. met een zaklamp aanzetten hij wees op zijn buik en richting wc. Hij was bang dat ik in het donker de weg niet zou kunnen vinden. Later kwam hij met een plastic potje aan. Geen idee waar het voor was maar ik gokte er maar op dat het voor de nachtplas was. De lamp was denk ik voor een eventuele grote boodschap. Ma had zich inmiddels lekker op de mat voor de t.v. genesteld.
Ik ben ‘s nachts echt niet op het potje gegaan. Stel je voor dat het daar niet voor bedoeld is, moet ik er misschien morgen uit eten!
Ik ben als een blok in slaap gevallen op mijn matrasjes (de fam. heeft die niet) op de grond met kleed erover. Naast mijn bed lag liefdevol een heel dik nylon dekbed. Tja, het is hier winter. Ik denk dat het overdag zo’n graad of 28 is. Omdat het een heel droge warmte is kan ik het net hebben, al transpireer ik wel de hele dag.
Vandaag scheen de zon ook niet de hele dag