Dinsdag 6 dec.

Keurig op tijd kwamen we in Pakse aan. De Limburgse jongen ging meteen door naar Nagasang. Ik zou eigenlijk in Pakse een paar dagen blijven, maar waarom eigenlijk? Er stond al een minivan klaar die naar Nagasang ging dus daar ben ik maar ingestapt.
Nou, dat was me wat. Die chauffeur was gewoon levensgevaarlijk. Elke keer haalde hij in als het eigenlijk niet kon en meer rare fratsen. Opeens haalde hij in terwijl er een tegenligger aankwam. Een scooter. Om dat een frontale botsing dreigde week de scooter uit naar het midden van de weg want vluchtstroken bestaan hier niet.
Tja en toen raakte de scooter net de zijkant van de bus waarbij de scooter viel. Rijdt me die chauffeur toch gewoon door! De scooterrijder stond gelukkig meteen weer op, maar toch.
Ik was blij dat we er waren.
We stopten precies voor het guesthouse dat ik op internet gezien had. Ik liep naar binnen en een knul van een jaar of twaalf die op een bank lag kwam onwillig op me af. Ik vroeg hem of er een kamer vrij was en hij knikte bevestigend.
Het kostte 10.000 kip dat is een tientje per nacht. Dat vond ik wel wat veen dus ik begon af te dingen. Het joch knikte alleen onwillig van nee.
Vlakbij stond een man en die zei in het Engels dat die jongen de eigenaar niet was en niet kon beslissen, maar hij had wel een kamer voor 80.000 een eindje verderop. Die wilde ik wel zien maar mijn doos met boeken stond nog in het busje. Ik keek om en zag het busje niet meer. Gelukkig zag ik hem een eindje verderop staan . Ik liep naar hem toe, hij wilde net wegrijden. Ik wees op de doos met boeken en en zei :”My books. “De kerel deed net of hij gek was. Hij wees eens vaag naar de doos maar leek niet bereid hem te geven. zelf kon ik hem niet uit het busje tillen dus ik wees nog eens zeer beslist op mezelf en op de doos waar gelukkig mijn naam op stond en ook de naam van de familie waar ik ga logeren. Na nog een paar vage gebaren en een beetje grote mond van mij gaf hij duidelijk balend toe. Ik wees op het guesthouse en sprong naast hem in het busje want ik was bang dat hij er anders met mijn kostbare schat vandoor zou gaan. Het guesthouse mijn koffer stond in de hal van het guessthouse en de belangrijke dongen had ik zelf bij me. Met een onvriendelijk gebaar haalde hij de boeken uit de bus en zette hem op de stoep van het guesthouse. Hij had er overduidelijk met de doos vandoor willen gaan, de rat. Hij dacht natuurlijk dat er iets heel waardevols in zat. Nou ja, dat was ook zo. € 500.- is niet niks. Voordeel van zo’n zwaar gewicht is wel dat ze er niet zo makkelijk mee vandoor gaan. Behalve dan als hij in een voertuig staat. De man van het goedlope gusesthouse stond natuurlijk nog te wachten. Hij zeulde mijn spullen in zijn minibus en een andere man reed met mij de weg weer terug. Ik vond het wel ver worden dus ik zei:”No this is too far”. Hij zei dat ik een fiets of scooter mocht gebruiken. Het was wel niet zo ver, maar het was bloedheet en ik had honger. Het guesthouse lag dus erg afgelegen en er was geen levende ziel te bekennen. In het huis was toch een oude vrouw met een babietje. Ze riep iets en er kwam een meisje aan. Zij liet me de kamer zien. Ik vond het drie keer niks dus ik zei dat ik terug wilde naar het dorp. Er was warm water en airco. Ik was te moe en te hongerig om nog verder te strijden dus ik ben er toch maar gebleven. Op de fiets was ik immers zo in het dorp.
Eerst ben ik maar eens ontzettend gaan douchen want ik stonk aan alle kanten van die hele reis in die stinkbussen. Op het uithangbord stond dat er ook een restaurant was maar ik kon niets te eten krijgen. Toen ik vroeg of ik dan de fiets kon lenen die er stond schudde het meisje haar hoofd en wees naar de ketting die er dus af lag. Ze ging meteen proberen hem er om te leggen maar dat kon ze niet. Ik ben woedend weggelopen richting dorp in de zinderende hitte en met een lege maag. Na een paar minuten kwam een scooter mij achterop rijden. Het was het meisje van het hotel dat gebaarde dat ik achterop kon gaan zitten. Zij bracht me naar het dorp. Dat scheelde.
Ik ben in een restaurantje een broodje gaan eten eten. Ze hebben hier overal lekkere baquetjes, zeker uit de Franse tijd overgebleven. Naast mij kwam een Australische vrouw zitten die aan mijn accent hoorde dat ik Nederlande was. Haar oma kwam uit Nederland en heeft altijd een Nederlands accent gehouden en dat herkende zij. Er was ook een Laotiaanse jongen bij die ze blijkbaar kende en waaraan ik vroeg waar ik Tigo telefoonkaarten kon kopen.
Hij bood aan dat even voor me te doen. Ik gaf hem 100.00 kip, een tientje dus want het beltegoed vliegt je telefoon uit. 2 euro per minuut. Hij holde naar de overkant en kwam heel snel terug met vier telefoonkaarten van 20.000 kip.
Meer hadden ze niet zeiden ze en hij gaf me het wisselgeld terug. “With a little commission”. Ik was te moe en te warm om te protesteren. Kostte me dus 2 euro. Het meisje met de scooter – heet hier motorbike- had al die tijd braaf gewacht en bracht me terug naar het guesthouse. Toen ging ik helemaal balen want in één van de horren zat een gat en ze sloten niet helemaal goed. Ik heb de gordijnen -nou ja, een paar vieze lappen - er maar een beetje tegenaan gefrommeld en me erg goed ingesmeerd met Deet. Gelukkig ben ik nog geen mug tegengekomen, daar is het te koud en te droog voor. Ik heb ergens onderweg ook een grote bus muggenspray gekocht en daar ben ik ook kwistig mee te keer gegaan. Vanwege de bijwerkingen slik ik geen malariapillen maar ik heb er wel een stel bij me voor het zeer onwaarschijnlijke geval dat ik het toch krijg. Dan moet ik drie dagen een driedubbele dosis nemen.
Daar zat ik dus in the middle of nowhere in een guesthouse dat warm water zou hebben maar het was vrijwel koud.
De wastafel ontbrak, er hing alleen een losse kraan te bungelen en een douchekop was er ook niet. Nou ja, met de slang gaat het natuurlijk ook. Het bed was schoon en het badhok ook, dat is het belangrijkste. Als je luxe wilt moet je meer betalen.
Ik hoor me nog zeggen :”Ze hebben in Laos de criminaliteit nog niet uitgevonden! Nou, zeker niet zoals bij ons maar touristje plukken beginnen ze aaardig te leren. Zulke ervaringen hebben we vorig jaar totaal niet gehad maar toen liep er natuurlijk een soort reus naast me. ( Voor hun gevoel dan want de mensen zijn hier duidelijk veel kleiner). Ze dachten zeker dat een vrouw alleen een makkelijke prooi zou zijn. Phoe, El pakken ze niet meer! (Hoop ik).
Als ik op dat moment een vliegtuig naar huis had kunnen pakken had ik het beslist gedaan .Maar ja, op een gegeven moment is het namiddag en krijg je weer honger. Er zat dus niets anders op dan maar weer naar het dorp te lopen en
Iets te eten te zoeken. Het begon ook al donker te worden, dat gebeurt hier erg vroeg. Er zijn voldoende eettentjes want vanaf Nagasang vertrekken de bootjes naar Don Det, een eilandje in de Mekong dat enorm in trek is bij backpackers. Maar ’s avonds varen er geen bootjes –later begreep ik waarom- en is er geen klandizie dus kon ik alleen nog maar een baquetje met ham krijgen. Daar doen ze dan wel aardig wat groenten bij maar die durf ik niet te eten, alleen de komkommer want die schillen ze. . Koffie hadden ze ook niet hoewel het wel op het bord stond. Toen maar weer teruggelopen naar mijn luxe resort met het warme welkom. Snap je dat ik het even echt niet meer zag zitten?
Ik begon het gevoel te krijgen dat deze hele onderneming gedoemd was te mislukken.