Maandag 5 dec.

Maandag 5 dec.
Vanmorgen werd Dong in alle vroegte opgehaald. We hebben geen definitief afscheid genomen want we hopen elkaar nog te ontmoeten in Pakse of Champassak. Daar moet zij ook naar toe. Ik ben nog lekker even teruggekropen,
Ongelooflijk dat in Nederland nu Sinterklaas gevierd wordt. Ik ben zo benieuwd of Emma en/of Stef Wim niet herkennen, hij is n.l. Sint op hun school. Vorig jaar heeft Emma geen blijk van herkenning gegeven maar nu is ze een jaar ouder en Stef is weer een heel ander typetje. Ik wilde toch eens proberen of ik op Dong’s scooter kon rijden. Het ding heeft een kickstarter en voetversnelling. Allebei had ik nog nooit gebruikt dus dat was wel even raar. Ik kreeg hem wel aan de praat maar hij sloeg steeds af. Uiteindelijk ging het beter toen ik de choke ontdekte, maar inmiddels had ik wel een lam been . Ook blokkerde de starder opeens waardoor mijn enkel een enorme optater kreeg.
Maar goed uiteindelijk kon ik voorzichtig wegrijden. Verder dan zijn één ben ik niet gekomen. Ik ben een paarkeer het bobbelpad heen en weer gereden waarbij dat kreng ook nog weer een paar keer afsloeg. Loopt er een oud vrouwtje in de “straat” met een peuter op haar arm en die begon tegen mij te roepen :”One, two three” met het voetgebaar van schakelen erbij. Dan lig je toch in een deuk. Al met al vond ik het te gevaarlijk om erop naar de stad te gaan.
Ik ben eerst weer langs het Chitparsong hotel gegaan waar je volgens Dong kaartjes kunt kopen voor een goede Sleeperbus. Nou mooi niet. Weer niemand bij de receptie en toen ik ergens ander er naar vroeg kreeg ik een niet vriendelijk “no hep” (= no have). Het is heel moeilijk om de v uit te spreken voor de mensen hier.
Toen ben ik maar op mijn gemakje naar het centrum gewandeld en heb bij een reisbureautje naast Big B.M. een buskaartje gekocht. Je wordt dan opgehaald waar je wilt, dus ik heb afgesproken bij het reisbureautje dan kunnen mijn boeken meteen mee. Die ben ik meteen wezen betalen en afgesproken dat ik ze om zeven uur zou komen halen.
Ze hadden ze in een doos gedaan en die was voor mij onmogelijk te tillen, dus hoe dat verder moet zie ik wel. De Lao’s zijn erg hulpvaardig dus ik heb goede hoop dat dat wel goed komt.
Ik heb maar een tuk- tuk naar huis gekomen en meteen door een voorbijganger een foto laten maken. Die goede man had er duidelijk nog nooit een camera in zijn handen gehad dus dat werd hem niet. Toen heeft een ander hem genomen.
Thuisgekomen heb ik nog even een paar dingetjes schoongemaakt, mijn bed afgehaald, de planten buiten water gegeven en de hondepoep weggespoten. Inmiddels is De buurman ook gearriveerd. Een Franssprekende Belg die ook wel Nederlands en Engels spreekt. Hij had een Belgische kennis vriendin uit Antwerpen bij zich die haar vakantie bij Filippe doorbracht. Ze waren een weekje naar Luang Prabang geweest. Erg aardige mensen. Hij woont niet permanent in Laos, het is een soort vakantiehuis.
Hij is op zijn fiets naar de grote weg gereden om een tuk aan te houden en kwam 5 min. later al terug met een tuk achter zich aan. Met vereende krachten werd mijn loodzware koffer er in gehesen en nagezwaaid door Filippe en Corine sloot ik zo mijn logeerpartij in Dong’s huis af. Aangekomen in het voor mij zo bekende straatje heb ik mijn koffer bij BBM neergezet en ben lekker gaan eten. Bij elk restaurantje daar hebben ze gratis WIFI maar bij mijn stamkroeg was het inmiddels tijd geworden voor het Japanse menu. Overdag kun je daar van alles krijgen maar in de namiddag trekt te serveester een kimono bloesje aan en dan is het opeens Japans.
Daar had ik geen trek in en dus ben ik naar de buren gegaan. Daar is het mij niet gelukt op internet te komen dus dat heb ik maar opgegeven. Wel jammer want ik had graag een stuk van mijn verslag verzonden. Inmiddels werd het tijd om een paar dueren verder te gaan waar ik opgehaald zou worden.
Ik zou tussen 7 en half acht opgehaald worden maar toen er om tien voor half nog niemand was is de man van BBM al gaan bellen. Al gauw kwamen ze eraan. Weer hilariteit met de koffer natuurlijk maar toen kwam de doos er nog achteraan! In de tuk raakte ik aan de praat met een erg aardige Limburgse knul. Tussen neus en lippen door vertel ik graag wat ik aan het doen ben en adviseer dan dringen om op helplaos.nl te kijken. Je weet maar nooit. Niemand zegt het maar je voelt wel de gedachte van “Nou Nou, zo’n oudje”. Maakt niet uit want op het busstation werd wel mijn doos door de Limburger en een Amerikaan versjouwd. Naar de aangewezen bus. “Pakse?” “No, no” en een gebaar naar een bus een stukje verderop. Hier hetzelfde ritueel. En nog eens, en nog eens. En die jongens maar sjouwen met mijn doos en hun rugzak. De vierde bus was raak. Toen begon het zoeken naar je bed. Op het kaartje stond het nummer van je bed maar in de bus was dat niet zo logisch aangegeven. En jawel hoor, dat heb ik weer! Waar kom ik terecht??? Naast een moeder met een peuter! Dat betekent dus dat we het bed met zijn drieën moesten delen. Het kind was een schattig meisje van een jaar of twee. Een soort Saartje maar dan in het Lao. Schattig maar met erg veel pit en heel beweeglijk.