Vientiane Zaterdag 25 jan.

Zaterdag 25 jan.
Vanmorgen hebben we eerst mijn koffers naar het guesthouse gebracht dat Dong en ik gisteren gevonden hebben. Het is het derde guesthouse dat we bezochten. Het eerste was vol. Het tweede vrij duur ( 150.000 kip) voor de kamer die nog vrij was. Omdat dit een onvoorziene uitgave was omdat ik er op gerekend had bij Dong te logeren zijn we naar een goedkopere gegaan waarvan Dong de eigenaresse bleek te kennen. Dit kostte maar 80.000 kip (ong. € 7,50) maar is er ook naar. Ik ben wel eerst de kamer gaan bekijken. Het was er erg koel dus het was niet erg dat er geen airco was, wel een ventilator. Het bed en de vloer waren brandschoon en de gedeelde douche/toilet ook dus ik heb het er maar op gewaagd. Verder is de kamer met geen pen te beschrijven. Alles is vies en versleten. Om de deur dicht te doen moet ik allerlei fratsen uithalen en er zit een zielig hangslotje aan de buitenkant en aan de binnenkant pennen die je in de sponning en de vloer kunt laten zakken als je binnen bent. Onveilig voel ik me niet want er komt echt niemand ongezien binnen en ’s nachts gaan er twee hekken dicht. Voor het raam zit ook een sierhek. Dat is bijna altijd zo hier. Daarna ben ik met Dong op weg gegaan naar de baci t.g.v. het overlijden van een oom. Die begon om tien uur maar dat was het inmiddels al lang. Eerst moest Dong iets ophalen bij de kleermaker, daarna een nichtje, daarna twee zussen. Toen de zus eindelijk in de auto zat bedacht ze dat het kind ook nog mee moest. Weer wachten. En met zijn allen op de achterbank gepropt want queen Ellen moest natuurlijk voorin. Al gauw verlieten we de gewone weg en eindelijk kwamen we bij het huis aan met een wandelende nier. Dong zei al dat ze een slechte chauffeur was en dat klopt wel. De baci was al lang begonnen. Tientallen mensen in een kamer, zittend op de grond naast hun voeten, de huilende weduwe in het midden en een man die keihard een rede (of gebed) hield. Er werd vrolijk doorheen gepraat en gebaarde mij foto’s te maken. Allemaal geen probleem. Gelukkig was het snel afgelopen want naast mijn kniëen zitten houd ik geen twee minuten vol. Hierna het ritueel waarbij iedereen bij iedereen gevlochten katoenen draadjes om de pols bindt vergezeld van wensen voor een lang en voorspoedig leven. Hoewel de kans niet groot is dat ze ouder worden een jaar of 65. Met de draadjes moet je over de handpalm van de ander aaien vanaf de vingertoppen naar de pols om de wensen in de richting van het hart te laten gaan. Daarna bind je ze om de pols. En dan komt het eten. De hele familie heeft geholpen met de voorbereidingen. Wat er al niet op de vele tafels komt..ongelooflijk. En lekker allemaal!! Helaas kan ik veel dingen niet eten omdat het ongelooflijk spicy is. Ik heb ook op mijn gemak kunnen kijken hoe ze eten. Ook de drank vloeit rijkelijk. Ik zag menig fles Johnny Walker leegraken en het Beer Lao was ook niet aan te slepen en werd steeds gezelliger. De weduwe bleef binnen die zag ik even in de deuropening naar buiten kijken. Ik moest met iedereen op de foto. Wij proosten één keer maar zij proosten continu door. Dong haalde me over van de zelfgemaakte vruchtenwijn te proeven en het was niet eens vies. Jammer dat er alcohol in zat. Ik heb ¾ glaasje opgedronken. Ook ben ik een poosje bij de zussen van Dong gaan zitten. Dat was helemaal lachen. Wat een kippenhok! De stemmen werden steeds scheller en een lol !!!! Er werd ongevraagd bier in mijn glas geschonken en zelfs daar van heb ik een half glas gedronken. Om twee uur moest Dong weer terug omdat er iemand haar dak kwam repareren en zij moest kijken of het goed ging. De hele rit in omgekeerde volgorde alleen zijn we even uitgestapt bij het huis van Dong’s zus die haar 97 jaar oude!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! moeder verpleegt! Op een matras in de slaapkamer lag een natuurlijk stokoude vrouw. Ze zag er fris uit en de kamer ook. Ze is blind, kan niet meer lopen of zitten maar is geestelijk ongelooflijk bij en probeert de hele boel te dirigeren wat haar door de kleinkinderen niet altijd in dank afgenomen wordt. Ik kon weinig ander doen dan naast haar gaan zitten en haar hand strelen. Dong vertelde wie ik was en ze vond het prachtig dat ik haar kwam op zoeken. We zijn al gauw de laatste nicht af gaan leveren en toen heeft Dong me naar mijn guesthouse gebracht waar haar vriendin mijn koffers al de trap opgesjouwd had en in mijn kamer gezet. Dat blijf ik gênant vinden. ’s Avonds heb ik nog een klein hapje gegeten en ben op tijd gaan slapen.