Bangkok donderdag 23 januari

Bangkok donderdag 23 jan.
Ik heb besloten vanavond af te reizen naar Vientiane en een ticket gekocht voor de slaaptrein. De 1e klas was al uitverkocht dus ik heb 2e klas genomen. Ik wilde persé nog met de skytrain en op advies van het meisje van het reisbureautje ben ik gaan lopen naar de rivier. Na veel zoeken (en een schattig guesthousje tegengekomen) vond ik de steiger. Ik wist naar welke halte ik wilde dus dat ging goed. Er stonden veel mensen op de steiger dus toen de boot er (met veel geweld) aankwam maakte ik niet veel haast. Blijkt dat de meeste mensen op de boot naar de andere kant stonden te wachten en had ik het nakijken. De dame van de kaartjes riep me, rukte het kaartje uit mijn handen stopte er geld in en een ander kaartje ter grootte van een postzegel. Geen idee waarom. De volgende boot kwam al heel gauw en nu stond ik al vooraan op de steiger die vervaarlijk schommelde als er een boot aanlegde. Dit ging niet zachtzinnig. Razendsnel gingen we er vandoor. Bij elke halte stapten er meer mensen in en we stonden al gauw als haringen in een tonnetje maar ik wist mijn plekje bij de railing te behouden want ik wilde wel wat zien. Ik stond net met mijn (nou ja Wim’s) fototoestel om een foto te maken toen de boot een onverhoedse beweging maakte en er een enorme golf water overkwam. Ik was van voren nat tot op mijn huid. Mijn rok dreef. Het fototoestel heb ik zo goed mogelijk afgedroogd en het werkte nog. Hopelijk blijft dat zo. Elke keer dat er mensen uitstapten schoof ik ook maar een beetje naar de uitgang uit angst niet op tijd uit te kunnen stappen. Vanaf de landingsplaats kon ik zo het station van de skytrain inlopen. Het was wel even uitvogelen hoe het werkte maar al gauw had ik het door. Alles staar goed aangegeven dus had ik het perron naar Siam station al gauw gevonden. De skytrain was allesbehalve sensationeel. Een gewone wel (keurig nette) trein met veel haltes en niet veel hoger dan de metro tussen Rotterdam en Schiedam. Dat wist ik dus ook weer. Uitgestapt zijnde kwam ik natuurlijk op de onvermijdelijke markt terecht. Ik was midden in een wijk met grote winkelcentra beland. Jammer genoeg had ik geen tijd om daar te gaan kijken want ik wilde zo zoetjes aan terug om ruim op tijd te zijn voor de nachttrein. Waarschijnlijk beter voor mijn portemonnee. Steeds word je om de 20 meter aangesproken door een tergend vasthoudende taxi- of tuk-tukcauffeur mar nu ik er een nodig had……nergens. Op een gegeven moment kwam er één langsrijden en toen ik mijn hand opstak stopte hij. Toen ik zei:”Khao San road” schudde hij zijn hoofd en reed door. Bij de volgende hetzelfde verhaal. Tuk-tuks niet te zien. Ik begon een beetje wanhopig om me heen te kijken. Ik was moe en had inmiddels bibberknieën van de honger. Een dame vroeg in gebrekkig Engels of ze me kon helpen en toen bleek dat taxi’s niet aan een rit als deze beginnen in de spits vanwege de opstoppingen Ze hebben een meter dus dat levert ze niets op.Ik voelde de moed in mijn schoenen zinken want ook de bus zou in de file staan. De dame wees neer de overkant waar een paar mannen met oranje vesten aan bij hun motor(tje) stonden. Dit bleken motorbike-taxis te zijn. De dame kwetterde wat in het Thais één van de mannen bleek het ritje wel te willen maken. Ik dus achterop. Het zou iets van drie euro of zo te gaan kosten. Maar hoewel de man geweldig handig en voorzichtig tussen de auto’s door laveerde duurde het toch lang. Hij kon er natuurlijk niet altijd tussendoor. Ik begon langzaam een knoop in mijn maag te krijgen. Op een gegeven moment dacht ik: “Nou en? Als ik het niet haal ga ik gewoon morgen. Ik kon nog een nacht in het hotel blijven en van die twee tientjes voor een nieuw treinkaartje ga ik ook niet dood”. Toen heb ik het maar over me laten komen en was ik nog ruim op tijd in het hotel om te douchen en de laatste spulletjes in mijn koffer te doen. Ik had nog bijna een uur om op het station te komen en het ritje zou ong. 20 min. duren. Ook nu reed er net geen tuk door de straat en ben ik naar de hoek gelopen en er daar één gecharterd. Laat mijn straat nou éénrichtingverkeer zijn. Moesten we helemaal omrijden wat ook bijna een kwartier duurde. Werd het toch nog krap maar er stond een politieagent op de hoek, vandaar dat hij braaf omreed. Gauw mijn koffers er ingegooid en op naar Hua Lamphong station. Dat ging supervlot zodat ik nog een half uur had. Bij de infobalie gevraagd waar de trein stond (perron 5). Gelukkig was alles betegeld zodat mijn koffer makkelijk reed. De tukdriver had mijn zorgvuldig op mijn grote koffer gebonden kleine koffer er meteen afgerukt maar een aardige mijnheer had me geholpen hem er weer op te binden. De trein stond al klaar. Avondeten was erbij ingeschoten dus heb ik maar twee zakken chips en een fles drinken gekocht. Ik raakte in gesprek met een ontzettend aardig Spaans jong stel dat perfect Engels sprak. Al gauw werden de bedden klaargemaakt. Nu ook weer een kraakhelder sloop en een deken uit een zak van de stomerij. Het Spaanse stel was geiïnteresseerd in vrijwilligerswerk dus heb ik hen één en ander over de stichting verteld. Ze wilden graag het E-mail adres hebben. Wie weet. Ik moest zo nodig airco maar dat was echt niet nodig geweest. De man van het stel is in het onderbed bij zijn vriendin gekropen omdat hij bovenin precies onder de airco lag. Ik had het niet zo koud wnt ik had er een beetje op gerekend en had een onderbed. Ik heb zelfs behoorlijk geslapen ondanks dat ik het niet prettig vond dat mijn koffers zomaar naast me stonden. Maar ja ik lag er 10 cm. Vandaan met mijn hoofd. Geld en papieren had ik natuurlijk bij me in bed.