Zaterdag 1 febr.
08 Februari 2014 | Nederland, Maassluis
Na een (alweer) luie dag ben ik keurig op tijd om kwart voor zeven opgehaald door een tuk-tuk die me naar het busstation bracht.
Er kwamen nog twee Nederlande echtparen bij. Zij gingen ook met de sleeperbus naar Pakse.
Dit busstation ligt een behoorlijk eind buiten de stad.
Een paar eigenwijze figuren wilden mijn reiskoffertje onder in de bus doen. Het kostte nog moeite om het mee te nemen de bus in. Zij konden ook niet weten dat ik twee kaaartjes gekocht had en dus ruimte genoeg.
Nou, de bus viel nog best mee. Een prima kussen en een afscheiding waartegen ik lekker kun leunen. Beter dan die keiharde schuin oplopende dingen die ik de vorige twee keer had. Helaas deden ze al heel snel het licht uit dus lezen of haken ging niet. Liggen dan maar. Nu was de bus in de hoogte in twee verdiepingen verdeeld waardoor we een trapje op moesten. Je kunt op zowel de boven - als de benedenverdieping niet rechtop staan.
De twee echtparen lagen naast en achter mij. De buurman bleek al 78 te zijn en die reisden grotendeels op de bonnefooi. Het was een enorme kletskous maar wel gezellig. Totdat ze wilden gaan liggen. Dat viel niet mee want zij hadden last van een soort balk. Toen zijn ze maar om en om gaan liggen. Ligt die vrouw heerlijk te slapen, begint hij op haar gezicht te tikken. Zij nijdig. Hij ging steeds weer zitten en zij weer mopperen. Hilarisch.
Ik heb er niet minder om geslapen in mijn tweepersoons bed. Trouwens niet breder dan 1.10 dus ik vind die 16 extra euries heel goed besteed. Wel moest ik met gevvaar voor eigen leven één keer het trappie af naar de wc.
Je moest over het hurktoilet heen tegen de achterwand plakken om de deur dicht te kunnen doen. Gelukkig was het niet erg vies. Tegen zessen kwam de bus weer tot leven. Om acht uur waren we in Pakse. Ik had wel genoeg van de “grote” stad en had de beslissing al genomen meteen in de eerste de beste minivan te stappen die ik zag.
Nou, dat is niet moeilijk. Zodra de bus stopt stormen er een stel tuk-tuk en minivanchauffers de bus in. Het lijkt net een overval. Ze proberen allemaal een klantje te bemachtigen.
Ik werd naar een busje gestuurd en er kwam een aardige Engels sprekende man bij. Ook twee Laotiaanse dames.
De mede-Nederlanders wilden naar het centrum maar toen ik zei dat dat volgens mij maar een paar honderd meter hiervandaan was namen ze toch maar een tuk-tuk.
Er liep een regelaar rond die de mensen verdeelde maar bij ons kwam er niemand bij. Na veel gekwek stapten de Laotiaans dames weer uit en een tijdje later weer in en toen toch maar weer er uit. Na zeker drie kwartier ging de man iets te eten zoeken. Net op tijd kwam hij terug. We dachten dat we eindelijk gingen vertrekken….dus niet. Ja 200 meter en toen stopten we weer. De regelaar liep ook weer al telefonerend rond. Opeens viel mijn blik op een bord “Thanongxay Travel” en toen herkende ik het straatje. Het was het reisbureautje van Mai en Noi waar Wim en ik en ik alleen diverse dingen geboekt hebben. Ik stapte uit en holde er naar toe. Mai herkende me meteen. Noi ook volgens mij. Ik vroeg naar de baby van Noi want die was de vorige keer hoogzwanger.
Mai wees naar een kinderstoel (ja, ja) en daar zat een poppetje van natuurlijk net twee jaar. Leuk.
Ik moest weer terug want het busje ging vertrekken. Zou het dan toch gaan gebeuren? Min of meer wel. Na nog twee stops om mensen op te pikken – waar onder warempel de twee Laotiaanse dames- gingen we echt op weg. Het was inmiddels twee uur verder. Het niet een echt boeiende rit maar de Engelsman die Zuid-Afrikaan bleek te zijn had veel te vertellen. Hij had een Koreaanse vrouw, gaf Engelse les in Vientiane en was op weg naar de grens met Cambodja om zijn een nieuw visum te halen. Hij mocht Thailand niet meer in omdat hij al te vaak de grens overgestoken was. Nu moest hij totaal 3 dagen reizen voor een nieuw visum. Voor Cambodja moet je ook een visum hebben ook al ben je er maar een minuut. De man was dus een vermogen kwijt. Bovendien was zijn paspoort bijna vol en dat moest hij opsturen naar Zuid-Afrika om een nieuw te krijgen wat twee maanden duurt.
Het visum voor Laos is maar 28 dagen geldig dus hoe hij dat wil gaan doen?? Hij had ook nog geen idee hoe hij van Nakasang, het eindpunt van het busje naar de grens moest komen. Gelukkig gingen er een paar jongelui naar de grens en op het allerlaatste moment kon hij mee tot de grens. Ik ben erg benieuwd hoe het afgelopen is.
In Nakasang aangekomen heb ik meteen Bounchan gebeld dat ik er was. Ik had Sian gevraagd door te geven dat het handig zou zijn als hij het karretje meebracht voor mijn a-sociale koffer. Dat bleek niet helemaal overgekomen te zijn want wie kwam er na tien minuten aanrijden? Zoon Pha zonder karretje en ook mijn vriendinnetje Khingkam. Ik zag al dat dat niets ging worden en vroeg aan een tukdriver hoe duur het was met de tuk. 70.000 kip. Ja gekke Henkie zeker, dat is 6,75.
Pha wilde mijn koffer gewoon achterop zetten maar dat ging hem niet worden. Ik zag het grote groene gevaarte al geopend op weg 13 liggen! Toen holde Pha weg en ik vroeg aan de tukdriver: 20.000? “Oké” Hij was wel heel snel gezakt. Net toen de man mijn groene gevaarte in de kar wilde hijsen kwam Pha aanhollen met een rol touw. Die was de schat gauw gaan kopen maar ik zag daar echt niets in. Dus ik achterop bij Pha, Kingkham er achteraan op haar scooter en daarachter de tuk. Het was eigenlijk alleen een scooter met een soort zijspan voor max. twee personen.
Aangekomen bij het huis zat tolk Khampai er al samen met Bounchan. Wat een geweldig weerzien. Ik ging meteen achter het huis waar ik Choum in de keuken gezien had. Ik riep haar naam en ze liep naar me toe en omhelsde me! De zo terughoudende Choum!!! Even later kwam ook Lep me begroeten. Die wist niet dat ik komen zou. Wat een feestje om zo welkom te zijn. Phas jouwde mijn koffer naar boven en ik was gearriveerd. Ik kon het bijna niet geloven.
Nu ik hem beter bekeek was de kamer wel in veel slechtere staat dan ik dacht. Wel héél veel kieren overal. Ik Kingkham begon meteen mijn bed op te maken met een onderhoeslaken. (met gaten) Twee matrassen op de grond met een mat er onderen twee kussens met sloop. Er lagen ook twee dikke nylon dekdens!! Ik moest er niet aan denken in die hitte. Eerst ben ik de klamboe maar gaan installeren. Met al die kieren wil ik geen risico nemen. Lep kwam aan met heerlijke springrolls en later met een heerlijk omelet.
Ik ben heel vroeg naar bed gegaan want ik was wel gesloopt maar het was alsof ik niet weggeweest was.
Er kwamen nog twee Nederlande echtparen bij. Zij gingen ook met de sleeperbus naar Pakse.
Dit busstation ligt een behoorlijk eind buiten de stad.
Een paar eigenwijze figuren wilden mijn reiskoffertje onder in de bus doen. Het kostte nog moeite om het mee te nemen de bus in. Zij konden ook niet weten dat ik twee kaaartjes gekocht had en dus ruimte genoeg.
Nou, de bus viel nog best mee. Een prima kussen en een afscheiding waartegen ik lekker kun leunen. Beter dan die keiharde schuin oplopende dingen die ik de vorige twee keer had. Helaas deden ze al heel snel het licht uit dus lezen of haken ging niet. Liggen dan maar. Nu was de bus in de hoogte in twee verdiepingen verdeeld waardoor we een trapje op moesten. Je kunt op zowel de boven - als de benedenverdieping niet rechtop staan.
De twee echtparen lagen naast en achter mij. De buurman bleek al 78 te zijn en die reisden grotendeels op de bonnefooi. Het was een enorme kletskous maar wel gezellig. Totdat ze wilden gaan liggen. Dat viel niet mee want zij hadden last van een soort balk. Toen zijn ze maar om en om gaan liggen. Ligt die vrouw heerlijk te slapen, begint hij op haar gezicht te tikken. Zij nijdig. Hij ging steeds weer zitten en zij weer mopperen. Hilarisch.
Ik heb er niet minder om geslapen in mijn tweepersoons bed. Trouwens niet breder dan 1.10 dus ik vind die 16 extra euries heel goed besteed. Wel moest ik met gevvaar voor eigen leven één keer het trappie af naar de wc.
Je moest over het hurktoilet heen tegen de achterwand plakken om de deur dicht te kunnen doen. Gelukkig was het niet erg vies. Tegen zessen kwam de bus weer tot leven. Om acht uur waren we in Pakse. Ik had wel genoeg van de “grote” stad en had de beslissing al genomen meteen in de eerste de beste minivan te stappen die ik zag.
Nou, dat is niet moeilijk. Zodra de bus stopt stormen er een stel tuk-tuk en minivanchauffers de bus in. Het lijkt net een overval. Ze proberen allemaal een klantje te bemachtigen.
Ik werd naar een busje gestuurd en er kwam een aardige Engels sprekende man bij. Ook twee Laotiaanse dames.
De mede-Nederlanders wilden naar het centrum maar toen ik zei dat dat volgens mij maar een paar honderd meter hiervandaan was namen ze toch maar een tuk-tuk.
Er liep een regelaar rond die de mensen verdeelde maar bij ons kwam er niemand bij. Na veel gekwek stapten de Laotiaans dames weer uit en een tijdje later weer in en toen toch maar weer er uit. Na zeker drie kwartier ging de man iets te eten zoeken. Net op tijd kwam hij terug. We dachten dat we eindelijk gingen vertrekken….dus niet. Ja 200 meter en toen stopten we weer. De regelaar liep ook weer al telefonerend rond. Opeens viel mijn blik op een bord “Thanongxay Travel” en toen herkende ik het straatje. Het was het reisbureautje van Mai en Noi waar Wim en ik en ik alleen diverse dingen geboekt hebben. Ik stapte uit en holde er naar toe. Mai herkende me meteen. Noi ook volgens mij. Ik vroeg naar de baby van Noi want die was de vorige keer hoogzwanger.
Mai wees naar een kinderstoel (ja, ja) en daar zat een poppetje van natuurlijk net twee jaar. Leuk.
Ik moest weer terug want het busje ging vertrekken. Zou het dan toch gaan gebeuren? Min of meer wel. Na nog twee stops om mensen op te pikken – waar onder warempel de twee Laotiaanse dames- gingen we echt op weg. Het was inmiddels twee uur verder. Het niet een echt boeiende rit maar de Engelsman die Zuid-Afrikaan bleek te zijn had veel te vertellen. Hij had een Koreaanse vrouw, gaf Engelse les in Vientiane en was op weg naar de grens met Cambodja om zijn een nieuw visum te halen. Hij mocht Thailand niet meer in omdat hij al te vaak de grens overgestoken was. Nu moest hij totaal 3 dagen reizen voor een nieuw visum. Voor Cambodja moet je ook een visum hebben ook al ben je er maar een minuut. De man was dus een vermogen kwijt. Bovendien was zijn paspoort bijna vol en dat moest hij opsturen naar Zuid-Afrika om een nieuw te krijgen wat twee maanden duurt.
Het visum voor Laos is maar 28 dagen geldig dus hoe hij dat wil gaan doen?? Hij had ook nog geen idee hoe hij van Nakasang, het eindpunt van het busje naar de grens moest komen. Gelukkig gingen er een paar jongelui naar de grens en op het allerlaatste moment kon hij mee tot de grens. Ik ben erg benieuwd hoe het afgelopen is.
In Nakasang aangekomen heb ik meteen Bounchan gebeld dat ik er was. Ik had Sian gevraagd door te geven dat het handig zou zijn als hij het karretje meebracht voor mijn a-sociale koffer. Dat bleek niet helemaal overgekomen te zijn want wie kwam er na tien minuten aanrijden? Zoon Pha zonder karretje en ook mijn vriendinnetje Khingkam. Ik zag al dat dat niets ging worden en vroeg aan een tukdriver hoe duur het was met de tuk. 70.000 kip. Ja gekke Henkie zeker, dat is 6,75.
Pha wilde mijn koffer gewoon achterop zetten maar dat ging hem niet worden. Ik zag het grote groene gevaarte al geopend op weg 13 liggen! Toen holde Pha weg en ik vroeg aan de tukdriver: 20.000? “Oké” Hij was wel heel snel gezakt. Net toen de man mijn groene gevaarte in de kar wilde hijsen kwam Pha aanhollen met een rol touw. Die was de schat gauw gaan kopen maar ik zag daar echt niets in. Dus ik achterop bij Pha, Kingkham er achteraan op haar scooter en daarachter de tuk. Het was eigenlijk alleen een scooter met een soort zijspan voor max. twee personen.
Aangekomen bij het huis zat tolk Khampai er al samen met Bounchan. Wat een geweldig weerzien. Ik ging meteen achter het huis waar ik Choum in de keuken gezien had. Ik riep haar naam en ze liep naar me toe en omhelsde me! De zo terughoudende Choum!!! Even later kwam ook Lep me begroeten. Die wist niet dat ik komen zou. Wat een feestje om zo welkom te zijn. Phas jouwde mijn koffer naar boven en ik was gearriveerd. Ik kon het bijna niet geloven.
Nu ik hem beter bekeek was de kamer wel in veel slechtere staat dan ik dacht. Wel héél veel kieren overal. Ik Kingkham begon meteen mijn bed op te maken met een onderhoeslaken. (met gaten) Twee matrassen op de grond met een mat er onderen twee kussens met sloop. Er lagen ook twee dikke nylon dekdens!! Ik moest er niet aan denken in die hitte. Eerst ben ik de klamboe maar gaan installeren. Met al die kieren wil ik geen risico nemen. Lep kwam aan met heerlijke springrolls en later met een heerlijk omelet.
Ik ben heel vroeg naar bed gegaan want ik was wel gesloopt maar het was alsof ik niet weggeweest was.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
