Bangkok, dinsdag 21 januari

Dinsdag 21 jan.
Na een ontbijtje met croissantje bacon en ei wat ik lekker vond maar mijn slokdarm niet ben ik gaan wandelen in de richting waarvan ik dacht dat de bezienswaardigheden ongeveer moesten zijn. Op een paal zag ik een plattegond en terwijl ik daarop stond te kijken werd ik aangsproken door een man die mij aanwees waar ik zijn moest. Er was die dag een actie van de staatswinkels waarbij de tuktukchauffeurs benzinebonnen kregen als ze een klant naar de winkel brachten. Daarom kon een tuk mij voor 40 bath (€ 3,53) naar 5 bezienswaardigheden brengen als ik dan één winkel binnen wilde gaan. À la Turkije dus. Geen punt voor mij dus ik mee. Eerst naar de grote Boedda. Nou die was best aardig aan de maat maar ik sloeg er niet van achterover. Toen naar de Lucky Boedda. Erg leuk maar ik was al best gelukkig en hij leek veel op alle andere boedda’s. Er kwam een man op me af die tegen me aan begon te kletsen en niet meer te stoppen was. Hij was van mening dat elke man een paar maanden monnik moet zijn omdat dat de kijk op het leven erg verandert. (In het Boeddisme wordt dit aanbevolen voor iedere man vóórdat hij trouwt. Gelukkig had zijn schoonzoon dat gedaan anders had hij niet toegestemd in dat huwelijk. Dit is een honderdste gedeelte van wat hij vertelde. Ook gaf hij zijn mening over de rellen maar daarover raakte hij zo in vervoering dat ik hem niet goed meer kon verstaan. Uiteindelijk wist ik me van hem los te maken en bracht mijn chauffeur me naar een juwelierswinkel. Ik deed erg geinteresseerd maar was absoluut niet van plan iets te kopen hoewel ik wel een paar prachtige oorbellen ingehad heb. De chauffeur had in elk geval zijn coupon. Hij vroeg me of hij me ook naar een kleermaker mocht brengen. Tuulek, El zegt wel ja. Dat was echt drie keer niks. Als ik al van plan was me iets aan te laten meten was dat so wie so niet doorgegaan. Tuttige modellen en saaie stoffen. Verder dus maar weer naar een marmeren Wat. Toegang €0,44. Die Watten zijn wel mooi maar ze zijn allemaal hetzelfde dus ook daar had ik het al gauw gezien. De chauffeur keek me allerliefst aan en vroeg of ik nog naar één winkel wilde. Weer een juwelier. Hier ben ik toch op een haartje na gevallen voor een prachtig heel eenvoudig witgouden ringetje met 5 briljantjes. Na wat toneelspel voor ong. € 250.- Geen geld maar ik ben er mooi niet ingetuind. Het was allemaal wel gecertificeerd omdat het staatswinkels zijn. Toen nog even daar de Wat Saket waar helemaal niets aan was. De tukdriver was een erg aardige knul en ik kreeg er wel lol in om hem nog aan een beetje benzine te helpen dus vroeg ik hem of er nog een winkel was waar hij een coupon kon krijgen en dat ik daar nog wel heen wilde als hij dat fijn vond. Hij rolde bijna om, en daar gingen we weer naar een keermaker. In alle winkels keken ze ongelooflijk vuil als ik niets kocht. Jakkes wat zijn die opdringerig. Als laatste ben ik bij de Wat Pho afgezet waarvandaan het niet ver lopen was naar het hotel. Ong 25 min. Daar moest ik de ongelooflijke entreeprijs van € 1,11 betalen. Maar dit was wel andere koek! Een enorm tempelcomplex waar in één van de gebouwen die liggende gouden Boedda ligt. Ik heb daar vaak plaatjes van gezien maar er nooit erg in gehad dat dat ding zo enorm groot is. Ik moet het eens opzoeken maar een meter of 40 à 50 zal hij toch wel zijn. De rest van het complex was ook ongelooflijk mooi. Overal poortjes en torens van klein tot reusachtig groot. Jammer genoeg kon ik ze niet zo erg mooi op de foto krijgen. Alles prachtig versierd. Niet zo overdadig als je meestal ziet bij Boeddistische tempels. Op vertoon van je ticket krijg je ook nog een flesje water. Het was inmiddels half vier en de lunch was er bij ingeschoten dus ik begon aardig te bibberen. Ik besloot naar het hotel te gaan wandelen en onderweg bij één van de vele stalletjes iets te eten te scoren. Mis. Geen stalletje te zien langs die weg. Uiteindelijk had ik twee stokjes te pakken met aan elk twee stukjes worst die op braadworst leek. Toen ik daarvan liep te smullen gleed ik uit en smakte tegen de grond. Meteen schoten er een politieman en nog een man mij te hulp. Ik had me nauwelijks pijn gedaan dus ik ben lekker verder gewandeld. Na een keer of 6 de weg gevraagd te hebben en met gevaar voor eigen leven een gigantisch kruispunt overgestoken te zijn (en weer terug omdat ik fout gelopen was) kwam ik weer op Kao San road terecht. Wel fijn dat het hotel achter een beroemde straat ligt. Intussen ben ik wel bijna een uur aan het lopen geweest dus die 25 min. Klopte niet erg. Ik ben neergeploft bij een eettent en heb eens even flink gegeten. Ook heerlijk dat hier overal lekkere koffie te krijgen is. Vaak zelfs cappuchino. Ik eet alleen gegrild vlees en gewokte groenten en vruchtensap en drink elke dag een kokosnoot leeg. Total loss heb ik het niet langer volgehouden dan half negen en ben toen gaan slapen. Ik heb inmiddels ook ontdekt dat het raam dicht kan. Het is een schuifraam met twee lagen. Een raam en een hor. Ik had het raam niet gezien. Dat scheelt nogal in de herrie hoewel er nog genoeg te horen overblijft.